باب (۱۵): سیّد نامیدن برده و کنیز و مولا
۱۴۱۳ـ عَن ابي هُرَيْرَةَ سقَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: «لاَ يَقُلْ أَحَدُكُمُ: اسْقِ رَبَّكَ، أَطْعِمْ رَبَّكَ، وَضِّئْ رَبَّكَ، وَلاَ يَقُلْ أَحَدُكُمْ: رَبِّي، وَلْيَقُلْ: سَيِّدِي، مَوْلاَىَ، وَلاَ يَقُلْ أَحَدُكُمْ: عَبْدِي، أَمَتِي، وَلْيَقُلْ، فَتَاىَ، فَتَاتِي، غُلاَمِي» (م/۲۲۴٩)
ترجمه: ابوهریره سمی‌گوید: رسول الله صفرمود: «نباید یکی از شما بگوید: ربّ و صاحب خودت را آب بده، ربّ خودت را غذا بده، مالک خودت را آب وضو بده؛ همچنین نباید یکی از شما بگوید: ربّ و مالک من؛ بلکه سید و مولای من بگوید. همچنین یکی از شما نگوید: برده‌ی من، کنیز من؛ بلکه پسرم، دخترم و خدمتگذارم بگوید.