ترجمه صحیح مسلم - جلد دوم

باب (۴): (بار الها! در دنیا به ما نیکی عطا کن و در آخرت نیز به ما نیکی عطا فرما و ما را از عذاب دوزخ، نجات ده

۱۸٧۳ـ عَنْ عَبْدِ الْعَزِيزِ ـ وَهُوَ ابْنُ صُهَيْبٍ ـ قَالَ: سَأَلَ قَتَادَةُ أَنَسًا س: أَىُّ دَعْوَةٍ كَانَ يَدْعُو بِهَا النَّبِيُّ صأَكْثَرَ؟ قَالَ: كَانَ أَكْثَرُ دَعْوَةٍ يَدْعُو بِهَا يَقُولُ: «اللَّهُمَّ آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ» قَالَ: وَكَانَ أَنَسٌ، إِذَا أَرَادَ أَنْ يَدْعُوَ بِدَعْوَةٍ دَعَا بِهَا، فَإِذَا أَرَادَ أَنْ يَدْعُوَ بِدُعَاءٍ، دَعَا بِهَا فِيهِ. (م/۲۶٩۰)

ترجمه: عبد العزیز بن صهیب می‌گوید : قتاده از انس سپرسید: بیشترین دعای نبی اکرم صچه بود؟ انس گفت: بیشترین دعای نبی اکرم صاین بود که می‌فرمود: «اللَّهُمَّ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ»«بار الها! پروردگار ما! در دنیا به ما نیکی عطا کن و در آخرت نیز به ما نیکی عطا فرما و ما را از عذاب دوزخ، نجات دِه».

راوی می‌گوید: هرگاه انس می‌خواست یک دعا کند، همین دعا را می‌خواند. و هرگاه می‌خواست، دعای طولانی کند، این دعا را در آن می‌خواند.