حجة الله البالغه - جلد اول

از رسول خدا ج وجوب تأویل صفات منقول نیست:

صفات، مخلوق و محدث نیستند و اندیشه در آنها به این معنی که چگونه خداوند به آنها متصف گردیده است یک گونه تفکر در خالق می‌باشد، در حدیثی از ترمذی آمده است: «يَدُ اللَّهِ مَلأَى» «دست خدا پر است». امامان فرموده‌اند که در باره این حدیث به همانطور که آمده است ایمان داریم، بدون این که تفسیر آن را بیان داشته باشیم یا که چنین و چنانش بپنداریم، همچنین عدۀ زیادی از ائمه مانند سفیان ثوری، مالک بن انس، ابن عیینه وابن مبارک فرموده‌اند که: این‌گونه چیزها چنین نقل می‌گردند و بر آنها ایمان آورده می‌شود، ولی گفته نمی‌شود که چگونه باشد.

و در جایی دیگر فرموده است که اجرای این صفات همانطور که وارد شده‌اند تشبیه نیستند، بلکه تشبیه آنست که گفته شود: سمعٌ کسمعٍ وبصرٌ کبصرٍ. که شنیدن و دیدن مانند شنیدن و دیدن ما.

حافظ ابن حجر فرموده است که: از رسول خدا ج و صحابه به طریق صحیح و صریحی نقل نشده که تأویل اینگونه متشابهات واجب است، و یا آنها را ذکر نکنید، و محال است که خداوند به پیامبرش دستور دهد که تمام آنچه که از پروردگارش نازل شد را تبلیغ بفرماید، در حالی که بر او ﴿ٱلۡيَوۡمَ أَكۡمَلۡتُ لَكُمۡ دِينَكُمۡ﴾[المائدة: ۳]. را نازل کرده باشد.