حجة الله البالغه - جلد اول

۱- تعظیم قبله:

یکی تعظیم قبله است: که در این مورد رسول خدا ج فرموده است: «إِذَا أَتَيْتُمُ الْغَائِطَ فَلاَ تَسْتَقْبِلُوا الْقِبْلَةَ وَلاَ تَسْتَدْبِرُوهَا». «هرگاه به توالت رفتید روی به قبله و همچنین پشت به آن، ننشینید».

و در آن حکمت دیگری هم هست، و آن این که چون تعظیم خداوند، امری است مخفی در قلب، می‌بایستی قایم‌ مقام ظاهری داشته باشد، و در شرایع قبلی رفتن به عبادت خانه‌هایی که برای خدا ساخته و از شعایرالله و شعایر دین قرار داده می‌شدند قایم‌ مقام تعظیم خداوندی قرار داده می‌شد، شریعت ما استقبال قبله و تکبیر را به جای آن قرار داد، پس وقتی که خداوند استقبال قبله را قایم‌ مقام توجه قلب به‌سوی تعظیم الله، و جمع خاطر در ذکر الله قرار داد، و سبب قایم‌مقام‌ بودنش این است که این هیأت مردم را به یاد خداوند می‌اندازد. بنابر این، رسول خدا ج از این حکم چنین استنباط نمود که هیأت استقبال، ویژه‌ای تعظیمی قرار گیرد بدین شکل که برای وضعیتی که کاملاً مخالف و مباین نماز است بکار نرود، در روایات، استقبال و استدبار آن حضرت ج راجع به قبله منقول است و بین این دو گونه روایات چنین تطبیق داده‌اند که روایات نهی را بر تحریم آن در صحرا و ثبوت را بر اماکن حمل نموده‌اند، و گروهی نهی را بر کراهیت حمل نموده‌اند که این قول آخر ظاهرتر است.