صفت غُسل
صفت غُسل موافق به آنچه حضرت عایشه و حضرت میمونه روایت کرده و امت بر آن اجماع نموده‌اند، این است که دست‌ها پیش از فرو بردن آن‌ها در ظرف آب، شسته شوند، سپس اگر بر بدن و محل استنجا نجاستی باشد شسته شود، باز مانند وضوی نماز، باید وضو بگیرد، و به فکر سرش باشد که موی‌ها را خلال کند، سپس بر کل بدن خود آب بریزد، و در یک امر اختلاف است که آیا پاها را قبلاً بشوید یا بعد از تمام‌شدن غسل؟ بعضی به فرق قایل شده‌اند که اگر گودی قرار دارد که آب مستعمل زیر پاهایش جمع می‌شود پاها را بعد از غسل‌کردن بشوید، و الا آن‌ها را به هنگام وضو قبل از غسل بشوید.
اما شستن دست‌ها بنابر علتی است که قبلاً بیان گردید.
اما شستن شرمگاه، از آنجاست که نجاست چسبیده به آن در اثر روان کردن آب گسترش پیدا نکرده بقیه بدن را آلوده نکند، آنگاه شستنش مشکل و نیاز به آب زیادی خواهد داشت، و نیز غَسل تنها برای طهارت از حدث باقی نماند.