علم به غیبیات، عظمت، شرف و نیرو را بر دو درجه قرار می‌دهد:
هم‌چنین عظمت، شرف و قوت نیز دو درجه دارند:
اول: مانند عظمت پادشاه در برابر رعیت از آنچه به کثرت نیروی مردمی و ثروت و مال برمی‌گردد و یا عظمت قدرت پهلوان در برابر شخص ضعیف البنیه و مانند عظمت استاد در برابر شاگرد، از آن چیزی که نفس خود را در اصل عظمت شیء شریک می‌داند.
دوم: آنچه که به جز در ذات خداوند متعال در جای دیگر یافته نمی‌شوند، و در تلاش این راز از پا ننشین تا به یقین بدانی که کسی که اعتراف دارد که این سلسلۀ امکانات به واجبی که به غیر خود نیاز ندارد منتهی می‌گردد او ناچار است که این صفاتی را که یکدیگر را با آنها می‌ستایند، به دو درجه تقسیم‌بندی کند: یکی آن که شایسته خداوندی باشد، دوم آن که مناسبتی به انسان داشته باشد.