هرگاه خداوند پیامبرش را از چیزی بازداشت، واجب است که او دیگران را از آن باز دارد:
از آن جمله این که وقتی که از چیزی نهی گردید این مقتضی آن است که ضد آن واجب یا مندوب گردد، و آن بستگی دارد به مقتضای حال که حالت، از وجوب و ندب کدام یکی را اقتضاء مینماید، و وقتی که به امری دستور داده میشود این متقاضی آنست که از ضدش نهی گردد، پس وقتی که به نماز جمعه و سعی بهسوی آن امر شده است واجب است که از اشتغال به ضد آن مانند بیع و غیره نهی بشود.