اعمال وابسته به نیت می‌باشند:
رسول خدا ج فرموده است: «إِنَّمَا الأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ» نیت به معنی قصد و عزیمت می‌آید، و منظور از آن در اینجا علت غائی است که انسان آن را قبل از عمل در ذهن خود درمی‌آورد، و آن او را بر عمل وامی‌دارد، مانند تلاش ثواب از خدا یا تلاش رضا و خشنودی خدا، یعنی اعمال تأثیری در تهذیب نفس و اصلاح کجی آن ندارند، مگر این که بعد از تصور هدفی انجام داده شوند که متعلق به تهذیب نفس باشد، نه این که بر حسب عادت یا موافقت مردم یا نشاندهی به آنان یا شهرت و آوازه یا مقتضای طبع انجام گیرند، مانند قتال در اثر شجاعت که بدون از قتال نمی‌تواند صبر کند، و اگر جهاد با کفار وجود نمی‌داشت این در جنگ با مسلمان بکار گرفته می‌شد، و منظور از سؤالی که از آن حضرت ج شد: «الرَّجُلُ يُقَاتِلُ رِيَاءً وَيُقَاتِلُ شَجَاعَةً، فَأَىُّ ذَلِكَ فِى سَبِيلِ اللَّهِ؟ قَالَ: «مَنْ قَاتَلَ لِتَكُونَ كَلِمَةُ اللَّهِ هِىَ الْعُلْيَا، فَهْوَ فِى سَبِيلِ اللَّهِ». «شخصی قتال می‌کند برای ریا و نشان‌دادن یا از روی شجاعت و مردانگی کدامیک از این دو تا در راه خداست؟ فرمود: آن کسی که بجنگد تا کلمۀ خدا بالا قرار گیرد آن در راه خداست»، فلسفه‌اش این است که تصمیم قلب، روح و اعمال، جسم می‌باشند.