گاهی مردم به حکمت شرع پی نمی‌برند
و اگر این پندار درست می‌بود می‌بایستی آن مقیمی که به قدر مسافری دچار مشقت می‌شود روزه را افطار کند، زیرا آن علتی که مبنای رخصت مسافر برای افطار روزه است در اینجا متحقق است و مسافری که در رفاه و آسایش قرار گرفته اجازه نمی‌یافت تا روزه را افطار نماید، همچنین‌اند بقیه حدودی که شرع آنها را مقرر کرده است.
و نیز سنت این را ثابت نموده است که حلال و جایز نیست که مردم در امثال، به احکام شرع ثابت شده به روایات صحیح، در انتظار شناخت این‌گونه مصالح باشند، زیرا عقول بسیاری مردم در شناخت بسیاری از مصلحت‌ها قاصرند، در ثانی پیامبر در نزد ما مطمئن‌تر از عقل ماست.