مکانت عالی طالب و متقاضی بقای نوع است:
باید دانست که افراد به هنگام سلامت ماندن فطرت و طبیعت شان و احکام نوع انسانی بر ماده‌اش مسلط گردید، بر هیأتی مشخص از راستی بدن و ظهور پوست و غیره قرار می‌گیرد، این است حکم، مقتضا و اثر نوع در افراد، خواسته و اقتضای مکانت عالی، این است که نسل هرنوعی باقی مانده در روی زمین مجسم گردد. بنابر این، رسول خدا ج از کشتن سگ‌ها بعد از دستور به قتل آن‌ها نهی نموده فرمود: «إنها أمة من الأمم» که این‌ها گروهی از امت‌ها می‌باشند، یعنی وجود نوعیت آن در بارگاه الهی خواسته شده نفی آن از جهان ناپسندیده است، و این اقتضاء منجر به این است که احکام نوعش در افراد ظاهر گردد، لذا ضدیت به این اقتضاء و سعی در رد آن قبیح و منافر با مصلحت کلی است. بنابر این، قانون تصرف در بدن، برخلاف مقتضای حکم نوع، مانند آخته‌کردن، سوهان‌کردن وسط دندان‌ها، گرفتن موی ابرو و غیره ممنوع می‌باشند، اما سرمه به چشم کشیدن، شانه نمودن موی سر و ریش یک نوع همکاری است برای ظهور احکام مقصود و موافقتی است با آن.