حجة الله البالغه - جلد اول

وقت قضاء:

وقت قضاخواندن، وقتی است که مردم به یادش افتد، چنان‌که رسول خدا ج فرمود: «هرکسی که نماز را فراموش کرد یا از آن به خواب رفت، آن را زمانی بخواند که بیادش بیاید».

می‌گویم: خلاصه این که نباید نفس، آزاد رها شود که آن را ترک دهد و فایده نماز ترک شده را تا حدی جبران نموده دریابد، علماء نماز تفویت شده را در حکم فوت شده قرار داده‌اند؛ زیرا آن سزاوارتر است که کفاره‌ای داشته باشد.

رسول خدا ج به ابوذر توصیه نمود که هرگاه أمراء نماز را کشتند: (از وقتش تأخیرکردند) «تو در وقت، نماز را بخوان، و اگر باز آن را با آن‌ها یافتی آن را مجدداً همراه با آنان بخوان که برای تو نفلی می‌باشد».

می‌گویم که: رسول خدا ج در اینجا دو چیز را در نظر گرفت، یکی وسیله ارتباط قرارگرفتن نماز، در میان بنده و خداوند، دوم شعایر الله قرارگرفتن آن که بر ترکش ملامت می‌شود.

رسول خدا ج فرمود: «لاَ تَزَالُ أُمَّتِى بِخَيْرٍ مَا لَمْ يُؤَخِّرُوا الْمَغْرِبَ إِلَى أَنْ تَشْتَبِكَ النُّجُومُ». «امت من همیشه در خیر قرار می‌گیرد، مگر وقتی که نماز مغرب را تا باهم آمیختن ستاره‌ها به تاخیر بیندازد»، این اشاره است که تهاون در حدود شرعی سبب تحریف دین می‌باشد.