قضایای ابن عمر، عایشه و زید ش:
اما علاوه از این چهار نفر، دیگران از روی دلالت نقل می‌کردند، ولی رکن و شرط را از آداب و سنن ممتاز نمی‌کردند و به هنگام تعارض اخبار و تقابل دلایل، از خود قولی نداشتند إلا عدۀ معدودی، مانند حضرت عبدالله بن عمر، حضرت عایشه و زید بن ثابت رضوان الله علیهم اجمعین، بزرگتران این روش در مدینه منوره از تابعین، فقهای سبعه بودند، بویژه سعید بن مسیب در مدینه، عطائ بن رباح در مکه، ابراهیم نخعی، شریح قاضی و عامر شعبی در کوفه، و حسن بصری در بصره. و در هریکی از این دو روش خلل‌هایی وجود داشت که با یکدیگر جبران می‌شدند و هیچ کدام از آن دیگر مستعنی نبود.