خداوند حوادث را خلق نموده، محو و اثبات می‌نماید:
سنت نبوی بطور روشن بیان فرموده است که حوادث را خداوند قبل از پدیدآمدنش در زمین می‌آفریند، سپس در این جهان فرود می‌آیند و به همان شکلی که آفریده شده‌اند ظاهر می‌گردند، این سنت الهی است. باز گاهی ثابت شده آنجا را محو و معدوم را ثابت می‌نماید، چنانکه فرموده است: ﴿يَمۡحُواْ ٱللَّهُ مَا يَشَآءُ وَيُثۡبِتُۖ وَعِندَهُۥٓ أُمُّ ٱلۡكِتَٰبِ٣٩﴾[الرعد: ۳٩]. «خداوند هر چه را که بخواهد از میان مىبرد و [هر چه را که بخواهد] ثابت مىکند و امّ الکتاب (لوح محفوظ) به نزد اوست» مانند آن که بلا را به گونه‌ای می‌آفریند، سپس بر مبتلا به فروود می‌آید و از این طرف دعایی بالا می‌رود و آن را برمی‌گرداند، و گاهی موت را می‌آفریند، پس دعا به بالا رفته جلوی آن را می‌گیرد. فلسفه و حکمتش این است که مخلوق نازل شوند، نیز از اسباب عادی می‌باشند مانند غذا و نوشابه به نسبت بقای زندگی یا نوشیدن سم و خوردن شمشیر نسبت به مرگ.
احادیث زیادی بر این دلالت دارند که عالمی وجود دارد که در آن اعراض به صورت جسم درمی‌آیند و معانی از جایی به جایی منتقل می‌شوند، و هرچیز پیش از ظهورش در این جهان، آفریده می‌شود مانند آویزان‌شدن رحم (خویشاوندی) به پاچه عرش رحمن، و نازل‌شدن فتنها مانند نزول قطرات باران و آفریده‌شدن نیل و فرات در بیخ سدرة المنتهی، سپس فرودآمدن آنها در روی زمین، و فرودآمدن آهن و چهارپایان و نازل‌شدن قرآن بطور مجموع به آسمان دنیا و حاضرشدن جنت و جهنم در جلوی آن حضرت ج روبروی دیوار مسجد به گونه‌ای که برداشتن خوشه‌ی انگور ممکن بود، و آمدن حرارت جهنم، و مانند برخوردنمودن بلا و دعا، و آفریده‌شدن ذریۀ آدم، و آفریده‌شدن عقل و اقبال و ادبار آن، و آمدن دو تا سوره روشن (بقره و آل عمران) گویا که دو گروه مرغ‌اند، و وزن اعمال، و احاطه‌شدن جنت به مکاره و مشقت‌ها و احاطه‌شدن جهنم به شهوات و خواهشات و امثال آنها، از آنچه که برای کسی که کوچکترین آشنایی به سنت و احادیث دارد مخفی نیستند.