حیات صحابه – جلد پنجم

سخنان زید، حذیفه، ابن عُمرو ابن عَمرو شدرباره نماز

عبدالرزاق از زیدبن ثابت سروایت نموده، که گفت: نماز مرد در خانه‏اش نور است، و وقتی که انسان برای نماز می‏ایستد، گناهانش بالای سرش آویزان می‏شود، و هنگامی که سجده می‏کند، خداوند به سبب آن گناهش را می‏بخشد. و عبدالرزاق از حذیفه سروایت نموده، که گفت: بنده وقتی وضو نماید، و وضویش را نیکو سازد و بعد از آن به نماز می‏ایستد، خداوند روبروی وی می‏ایستد و با وی راز و نیاز می‏کند، و از وی روی نمی‏گرداند، و منصرف نمی‏شود، تا اینکه او خودش منصرف شود یا به‌سوی راست و چپ نگاه کند. و عبدالرزاق از ابن عمر سروایت نموده، که گفت: نماز نیکی است، پروا ندارم که در آن کسی همراهم شرکت نماید. این چنین در الکنز (۱۸۱/۴) آمده است. و ابن عساکر از ابن عمرو سروایت نموده، که گفت هر مسلمانی، که به زیارتی [۱۶۴]از زمین یا مسجدی که از سنگ‌هایش آباد شده بیاید، و در آن نماز گزارد، زمین می‏گوید: برای خداوند در زمینش نماز گزارد، برای تو در روزی که با خدا ملاقات نمایی گواهی می‏دهم. و نزد عبدالرزاق از وی روایت است که گفت: در گردن آدم ÷آبله برآمد، آن گاه وی نماز به جای آورد، و آن آبله به سینه‏اش سرایت کرد، باز نماز دیگری گزارد، آن گاه به محل بستن ازار در قسمت کمر رسید، باز نماز دیگری بر جای آورد آن گاه به قوزک پا رسید، بعد از آن نماز دیگری گذارد و آن آبله به انگشت ابهام رسید باز نماز دیگری خواند و آن آبله از بین رفت. این چنین در الکنز (۱۸۱/۴) آمده است.

[۱۶۴] ممکن است «زیاره» تصحیفی باشد از «رباوه» که جای بلند و مرتفع زمین را افاده می‏کند.