حیات صحابه – جلد پنجم

آنچه پیامبر صوقتی دشواری بر وی نازل می‏شد می‏گفت و آنچه را به بنی عبدالمطلب آموزش داد

ابن نجار از انس سروایت نموده، که گفت: بر رسول خدا صامری دشواری می‏نمود، می‏گفت: «يَا حَىُّ يَا قَيُّومُ بِرَحْمَتِكَ أَسْتَغِيثُ»، ترجمه: «ای زنده و قائم به ذات، به رحمتت تو را به فریادرسی فرا می‏خوانم» [۹۳۴]. این چنین در الکنز (۲۹۹/۱) آمده است.

ابن جریر از اسماء بنت عمیس لروایت نموده که: بر رسول خدا صوقتی امری نازل می‏شد، و اندوهش می‏داد، یا بر وی رنجی و دشواریی نازل می‏گردید می‏گفت: «اللَّهُ اللَّهُ رَبِّي لا أُشْرِكُ بِهِ شَيْئًا». ترجمه: «خداوند، خداوند پروردگارم است، به وی چیزی را شریک نمی‏آورم» [۹۳۵]. و هم چنان نزد وی و ابن ابی شیبه به این لفظ روایت است: رسول خدا صبه من کلماتی را آموخت، که آن‏ها را هنگام دشواری بر زبان بیاورم... و آن را ذکر نموده. چنانکه در الکنز (۳۰۰/۱) آمده است.

و نزد طبرانی در الأوسط والکبیر از ابن عباس بروایت است که گفت: رسول خدا صستونهای در را گرفت، و ما در خانه قرار داشتیم، و گفت: «ای بنی عبدالمطلب، وقتی بر شما دشواری، یا مشقتی یا سختیی نازل گردید بگویید: اللَّه،اللَّه ربنا، لانشرک به شیئاً،، خداوند، خداوند پروردگار ماست، به وی هیچ چیزی را شریک نمی‏آوریم». هیثمی (۱۳۷/۱۰) می‏گوید: در این صالح بن عبداللَّه ابویحیی آمده، و ضعیف می‏باشد. ابن جریر این را از وی به مانند آن، با زیادتی، و به این لفظ روایت نموده است: «الله، الله لا شريك له». چنانکه در الکنز (۳۰۰/۱) آمده است.

و بخاری و مسلم از ابن عباس روایت نموده‏اند که: رسول خدا صدر وقت دشواری می‏گفت: «لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ الْعَظِيمُ الْحَلِيمُ، لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمُ، لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَرَبُّ الْعَرْشِ الكريم». ترجمه: «معبودی جز خداوند بزرگ و بردبار نیست، معبودی جز خداوند، که پروردگار عرش بزرگ است، وجود ندارد، معبودی جز خداوند، که پروردگار آسمان‏ها و پروردگار زمین و پروردگار عرش کریم است، وجود ندارد» [۹۳۶]. چنانکه در تحفه الذاکرین (۱۹۳) آمده است.

و نزد ابن عساکر از ثوبان سبه شکل مرفوع روایت است، که وقتی امری او صرا به وحشت می‏انداخت می‏گفت: «الله، الله ربي لا اشرك بي شيئا» [۹۳۷]. این چنین در الکنز (۳۰۰/۱) آمده است.

[۹۳۴] حسن. ترمذی (۳۵۲۴). آلبانی آن را در صحیح الجامع حسن دانسته است. [۹۳۵] صحیح. ابوداوود (۱۵۲۵). [۹۳۶] بخاری (۶۳۴۶) مسلم (۲۷۳۰). [۹۳۷] صحیح. ابوداوود (۱۵۲۵).