حیات صحابه – جلد پنجم

نشستن پیامبر صدر مجلسی که ابن رواحه هم حضور داشت و قول وی برای‏شان

طبرانی در الصغیر از ابن عباس بروایت نموده، که گفت: پیامبر صاز نزد عبداللَّه بن رواحه س، که برای اصحابش ذکر تلقین می‏نمود مرور کرد، آن گاه رسول خدا صفرمود: «شما گروهی هستید که خداوند امرم نموده تا نفس خودم را با شما نگه دارم»، بعد از آن این آیت را تلاوت نمود:

﴿وَٱصۡبِرۡ نَفۡسَكَ مَعَ ٱلَّذِينَ يَدۡعُونَ رَبَّهُم بِٱلۡغَدَوٰةِ وَٱلۡعَشِيِّ﴾تا به این قول خداوند ﴿وَكَانَ أَمۡرُهُۥ فُرُطٗا﴾[الکهف: ۲۸].

ترجمه: «و نفس خود را با آنان که پروردگار خود را در صبح و شام یاد می‏کنند نگه دار... کارش اسراف و هلاک نمودن است».

همین تعدادی که با شما اینجا می‏نشینند، به همین تعداد ملائک همراه‌شان می‏نشینند، اگر خداوند تعالی را تسبیح بگویند آنان نیز تسبیح می‏گویند، و اگر خداوند تعالی را ستایش نمایند آنان هم ستایش می‏کنند، و اگر خداوند را به بزرگی یاد کنند، آنان نیز به بزرگی یاد می‏نمایند، باز به‌سوی پروردگار جل ثناؤه بلند می‏شوند و - در حالی که او از ایشان عالم‏تر است - می‏گویند: ای پروردگار ما، بندگانت تو را تسبیح گفتند ما هم تسبیح گفتیم، و تو را به بزرگی یاد نمودند و ما هم به بزرگی یاد کردیم، و تو را ستایش نمودند ما هم ستایش نمودیم، آن گاه پروردگارمان می‏گوید: ای ملائکه‏ام، من شما را گواه می‏گیرم که آنان را بخشیدم، می‏گویند: در میان آنان فلان و فلان خطاکار است، می‏گویند: آنان قومی‌اند که همنشین‌شان به سبب‌شان بدبخت نمی‏گردد». هیثمی (۷۶/۱۰) می‏گوید: درین محمد بن حماد کوفی آمده، و ضعیف است.