حیات صحابه – جلد پنجم

اقوال ابن عمر، جندب بن عبداللَّه و علی شدر این باره

طبرانی در الأوسط از ابن عمر بروایت نموده، که گفت: برهه‏ای از زندگی خود را چنان سپری نمودم، که هر یکی از ما ایمان برایش قبل از قرآن نصیب می‏شد، و سوره‏ای بر محمد صنازل می‏شد، و او حلال و حرام آن را و آنچه را لازم می‏بود نزد آن توقف کند فرا می‏گرفت، چنان که شما قرآن را می‏آموزید، بعد از آن مردانی را دیدم، که برای یکی از آنان قرآن قبل از ایمان نصیب می‏شد، و از فاتحة الکتاب تا آخر کتاب می‏خواند و نمی‏دانست که به چه امرش می‏کند و از چه نهیش می‏نماید، و چه لازم است که باید نزد آن توقف نماید، و آن را چون خرمایی نامرغوب می‏پاشد و پراکنده می‏کند. هیثمی (۱۶۵/۱) می‏گوید: رجال آن رجال صحیح‌اند.

وابن ماجه [۴۱۰](ص۱۱) از جندب بن عبداللَّه سروایت نموده، که گفت: ما با پیامبر صدر حالی بودیم که جوانان نورسی بودیم، و ایمان را قبل از آموختن قرآن فرا گرفتیم، بعد از آن قرآن را آموختیم، و با خواندن آن به ایمان ما افزودیم. عسکری و ابن مردویه - که سند آن حسن است - از علی سروایت نموده‏اند که گفت: وقتی سوره‏ای در زمان رسول خدا صیا آیه‏ای یا زیادتر از آن نازل می‏شد، ایمان مؤمنان و خشوع‌شان افزایش می‏یافت، و آنان را نهی می‏نمود و باز می‏ایستادند. این چنین در الکنز (۲۳۲/۱) آمده است.

[۴۱۰] صحیح. ابن ماجه (۶۱).