حیات صحابه – جلد پنجم

یقین عمروبن‏سمره و عمران‏بن حصین به جزاء

ابن ماجه از عبدالرحمن بن ثعلبه انصاری و او از پدرش سروایت نموده است که: عمروبن سمره بن حبیب بن عبدالشمس سنزد پیامبر صآمد و گفت: ای رسول خدا، من شتری را از بنی فلان دزدیدم، بنابراین پاکم ساز، آن گاه پیامبر صکسی را نزد آنان فرستاد، گفتند: ما یک شترمان را گم کرده‏ایم، آن گاه پیامبر صدستور داد و دست وی قطع گردید، و در آن هنگام می‏گفت: ستایش خدایی راست، که مرا به وسیله تو [۱۳۴]پاک نمود، خواستی جسدم را داخل آتش نمایی [۱۳۵]. این چنین در تفسیر ابن کثیر (۵۶/۲) آمده است. و ابن ابی حاتم از حسن از عمران بن حصین سروایت نموده، که گفت: برخی از یارانش نزد وی - در حالی که مریض شده بود - وارد شدند و بعضی آنان به او گفتند: ما آنچه را در تو می‏بینیم برایت اندوهگین می‏شویم، گفت: به آنچه می‏بینی اندوهگین مشو، چون آنچه را می‏بینی بر اثر گناهی است، و آنچه را خداوند از گناهان عفو می‏کند، بیشتر است، بعد از آن این آیه را تلاوت نمود:

﴿وَمَآ أَصَٰبَكُم مِّن مُّصِيبَةٖ فَبِمَا كَسَبَتۡ أَيۡدِيكُمۡ وَيَعۡفُواْ عَن كَثِيرٖ ٣٠﴾[الشوری: ۳۰].

ترجمه: «هر مصیبتی به شما رسد به خاطر اعمالی است که انجام داده‏اید، و بسیاری را نیز عفو می‏کند».

این چنین در تفسیر ابن کثیر (۱۱۶/۴) آمده است.

[۱۳۴] خطاب به دستش است. [۱۳۵] ضعیف. ابن ماجه (۲۵۸۸) آلبانی آن را ضعیف دانسته است.