حیات صحابه – جلد پنجم

آنچه اصحاب هنگام نزول این آیه انجام دادند: و لم یلبسوا ایمانهم بظلم

ابن ابی حاتم از عبداللَّه سروایت نموده، که گفت: هنگامی که نازل شد:

﴿وَلَمۡ يَلۡبِسُوٓاْ إِيمَٰنَهُم بِظُلۡم﴾[الانعام: ۸۲].

ترجمه: «و ایمان خویش را با ظلم خلط ننموده‏اند».

این بر یاران رسول خدا صگران تمام شد، گفتند: و کدام یک از ما بر نفسش ظلم ننموده است؟ پیامبر خدا صفرمود: «نه آن چنان است که گمان می‏کنید، وی [۱۳۹]به پسرش گفته:

﴿يَٰبُنَيَّ لَا تُشۡرِكۡ بِٱللَّهِۖ إِنَّ ٱلشِّرۡكَ لَظُلۡمٌ عَظِيمٞ﴾[لقمان: ۱۳].

ترجمه: «ای پسرم! به خدا شرک میاور، که شرک طلم بزرگ است».

بخاری هم این را روایت کرده است [۱۴۰]. و نزد ابن مردویه از وی روایت است که گفت: هنگامی که نازل شد: ﴿ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَلَمۡ يَلۡبِسُوٓاْ إِيمَٰنَهُم بِظُلۡم﴾. رسول خدا صفرمود: «به من گفته شد: تو از آنان هستی» [۱۴۱]. این چنین در تفسیر ابن کثیر (۱۵۳/۲) آمده است.

[۱۳۹] یعنی لقمان ÷، هدف این است که مراد از ظلمی که در آیت ذکر شده است همانا شرک است، نه ظلم‏های کم‌تر از آن، طوری که لقمان ÷، در آیه بعدی شرک را ظلم نامیده است. م. [۱۴۰] بخاری (۴۶۲۹) مسلم (۱۲۴) احمد (۱/ ۳۷۸). [۱۴۱] ضعیف. ابن مردویه. در سند آن محمد بن شداد سمعی است که بسیار ضعیف است.