حیات صحابه – جلد پنجم

حقیقت محبت لقای خداوند و حقیقت کراهیت آن

احمد از عطاء بن سائب روایت نموده، که گفت: نخستین روزی که در آن عبدالرحمن بن ابی لیلی را شناختم، روزی بود که او را سوار بر خری، در حالی که شیخی مسن و دارای سر و ریش سفیدی بود دیدم، و او جنازه‏ای را دنبال می‏نمود، از وی شنیدم که می‏گفت: فلان بن فلان برایم حدیث بیان نمود که از رسول خدا صشنیده که می‏گفت: «کسی که لقای خداوند را دوست بدارد، خداوند نیز لقایش را دوست می‏دارد، و کسی که لقای خداوند را ناپسند دارد، خداوند نیز لقایش را ناپسند می‏دارد»، می‏گوید: آن گاه قوم به گریه پرداختند، پرسید: چه شما را می‏گریاند؟ گفتند: ما از مرگ کراهیت داریم، گفت: این آن نیست، ولی وقتی مرگ فرا رسید:

﴿فَأَمَّآ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ ٨٨ فَرَوۡحٞ وَرَيۡحَانٞ وَجَنَّتُ نَعِيمٖ ٨٩﴾[الواقعة: ۸۸-۸۹].

ترجمه: «اگر آن مرده از جمله مقربین باشد،) برای او (راحت و روزی و بهشت پر نعمت است».

و وقتی به این مژده داده شد، لقای خداوند ﻷرا دوست می‏دارد، و خداوند ﻷلقای وی را دوست دارنده‏تر است.

﴿وَأَمَّآ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُكَذِّبِينَ ٱلضَّآلِّينَ ٩٢ فَنُزُلٞ مِّنۡ حَمِيمٖ ٩٣ وَتَصۡلِيَةُ جَحِيمٍ ٩٤﴾[الواقعة: ۹۲-۹۴].

ترجمه: «و اگر از مکذبین گمراه باشد،) برای او (مهمانی از آب جوشان و داخل شدن به آتش است».

و وقتی به این بشارت داده شود، لقای خداوند را بد می‏برد، و خداوند تعالی لقای وی را بد برنده‏تر است [۱۴۸]. این چنین در تفسیر ابن کثیر (۳۰۱/۴) آمده است.

[۱۴۸] صحیح. احمد (۳/ ۲۵۹، ۲۶۰) نگا: صحیح الجامع (۵۹۶۴).