حیات صحابه – جلد پنجم

دعای پیامبر صهنگام رعد، ابر و باد

ترمذی از ابن عمر سروایت نموده که: پیامبر صروایت نموده که: پیامبر صوقتی صدای رعد و صاعقه را می‏شنید می‏گفت: «اللَّهُمَّ لاَ تَقْتُلْنَا بِغَضَبِكَ وَلاَ تُهْلِكْنَا بِعَذَابِكَ وَعَافِنَا قَبْلَ ذَلِكَ»، ترجمه: «بار خدایا، ما را به غضبت مکش و به عذابت هلاک مگردان و قبل از آن عافیت‌مان بده» [۸۸۹]. این چنین در جمع الفوائد (۲۶۴/۲) آمده است.

بخاری، مسلم و ترمذی از عایشه لروایت نموده‏اند که: وقتی باد شدید می‏شد، نبی خدا صمی‏گفت: «اللَّهُمَّ إني أَسأَلُكَ خَيرَها، وَخَيرَ مَا فيها، وَخَيْرَ مَا أُرسِلَتْ بِهِ، وَأعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّهَا، وَشَرِّ ما فيها، وشَرِّ ما أُرسِلتْ بِه»، ترجمه: «بار خدایا، من ازتو خیر آن را، خیر آنچه را در آن است و خیر آنچه را به آن فرستاده شده است می‏طلبم، و به تو از شر ان، شر آنچه در آن است و شر انچه به آن فرستاده شده است پناه می‏برم» [۸۹۰]، و نزد ابوداود از وی روایت است که: وقتی پیامبر صابر را در کناره آسمان می‏دید کار را ترک می‏نمود، و اگر در نماز می‏بود آن را زود ادا می‏کرد، و بعد از آن می‏گفت: «اللهم اني أعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّهَا»، ترجمه: «بار خدایا من از شرش به تو پناه می‏برم». و اگر باران می‏بارید می‏گفت: «اللَّهُمَّ صَيِّبا هَنِيئا»، ترجمه: «بار خدایا، باران گوارا» [۸۹۱]. این چنین در جمع الفوائد (۲۶۵/۲) آمده است.

ابن ابی شیبه از عایشه لروایت نموده، که گفت: رسول خدا صوقتی ابر سنگینی را در کناره‏ای از کناره‏های آسمان می‏دید، عملی را که در آن قرار می‏داشت ترک می‏نمود، اگرچه در نماز می‏بود، و خود را روبروی قرار می‏داد و می‏گفت: «اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ مَا أُرْسِلَ بِهِ»، ترجمه: «بار خدایا، ما از شر انچه به آن فرستاده شده به تو پناه می‏بریم» و اگر باران می‏بارید می‏گفت: «اللَّهُمَّ صَيِّبًا نَافِعًا»، ترجمه: «بار خدایا، باران نافع»، دو بار یا سه بار، و اگر خداوند آن را دور می‏ساخت و نمی‏بارید، خداوند تعالی را بر آن می‏ستود [۸۹۲]. این چنین در الکنز (۲۹۰/۴) آمده است.

و طبرانی در الکبیر والأوسط از سلمه بن اکوع سروایت نموده، که گفت: وقتی که باد شدید می‏شد، رسول خدا صمی‏گفت: «اللَّهُمَّ لَقَحًا لا عَقِيمًا»، ترجمه: «بار خدایا، مثمر باشد و نه عقیم» [۸۹۳]. هیثمی (۱۳۵/۱۰) می‏گوید: رجال آن رجال صحیح‌اند، غیر مغیره بن عبدالرحمن که ثقه می‏باشد.

[۸۸۹] ضعیف. ترمذی (۳۴۵۰) آلبانی آن را ضعیف دانسته است. [۸۹۰] مسلم (۸۹۹). [۸۹۱] صحیح. آلبانی و ابوداوود (۵۰۹۹) ترمذی (۳۴۵۰) و گفته است: غریب است. همچنین احمد (۲/ ۱۰) حاکم (۴/ ۲۸۶) وی آن را صحیح دانسته و ذهبی نیز وی را تایید کرده است. آلبانی نیز آن را صحیح دانسته است. در سند آن ابومطر مجهول است و ابن ارطأة ضعیف است. [۸۹۲] صحیح. ابن ماجه (۳۸۸۹). [۸۹۳] صحیح. حاکم (۴/ ۲۶۸) وی آن را صحیح دانسته و ذهبی نیز با وی موافقت نموده. طبرانی (۷/ ۳۷) بیهقی (۳/ ۳۶۴) نگا: المجمع (۱۰/۱۳۵).