حیات صحابه – جلد پنجم

علی و تعلیم اذکار و دعاها به عبداللَّه بن جعفر ش

نسائی و ابونعیم از عبداللَّه ابن‏جعفر روایت نموده‏اند که وی به دخترانش این کلمات را یاد می‏داد، و به آن‏ها ایشان را امر می‏نود، و متذکر می‏شد که وی آن‏ها را از علی فرا گرفته است، و علی گفته که: رسول خدا صرا وقتی امری به مشکل و سختی می‏انداخت آن‏ها را می‏گفت: «لا إله إلا الله الحليم الكريم سبحانه تبارك الله رب العالـمين ورب العرش العظيم والحمد لله رب العالـمين».. ترجمه: «هیچ معبودی بر حق، جز خداوند حلیم و کریم وجود ندارد، و او پاک است، پروردگار عالمیان و پروردگار عرض بزرگ مبارک است، و ستایش خاص برای اللَّه است که پروردگار عالمیان است» [۴۲۱]. این چنین در الکنز (۲۹۸/۱) آمده است. و خرائطی در مکارم الاخلاق - که سند آن حسن است - از عبداللَّه بن جعفر روایت نموده، که گفت: علی به من گفت: ای برادرزاده‏ام، من کلماتی را به تو می‏آموزم، که آن‏ها را از رسول خدا صشنیدم، کسی که آن‏ها را در وقت وفاتش بگوید داخل جنت می‏شود: «لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ الْحَلِيمُ الْكَرِيمُ – سه بار - الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ – سه بار – تبار الذي بيده الـملك يحيى ويميت وهو على كل شىء قدير». ترجمه: «هیچ معبود بر حق، جز خداوند حلیم و کریم نیست، ستایش خاص برای پروردگار عالمیان است، مبارک است ذاتی که به دست وی پادشاهی است، ذاتی که زنده می‏کند و می‏میراند و بر همه چیز قادر است» [۴۲۲]. این چنین در الکنز (۱۱۱/۸) آمده است.

[۴۲۱] صحیح. احمد (۱/ ۹۱، ۹۴) نسائی در الکبری (۵/ ۱۱۴) به مانند آن و ابونعیم در الحلیة (۷/ ۲۳۰). [۴۲۲] صحیح. خرائطی در مکارم الاخلاق (۱۰۳۵). (۱۰۴۴).