حیات صحابه – جلد پنجم

تأكيد بر جماعت و اهتمام و توجه به آن

توجه پيامبر صبه جماعت و اجازه ندادنش براى كور به ترك آن

احمد، ابوداود، ابن ماجه، ابن خزیمه در صحیحش و حاکم از عمروبن ام مکتوم سروایت نموده‏اند که گفت: گفتم: ای رسول خدا، من کور هستم، منزلم دور است و راهنمایی هم دارم که همراهم سازگاری نمی‏کند، آیا به من اجازه می‏دهی که در خانه‏ام نماز بخوانم؟ پرسید: «آیا اذان را می‏شنوی؟» پاسخ داد: آری، فرمود: «اجازه‏ای برایت نمی‏یابم» [۲۷۲].

و در روایتی نزد احمد از وی روایت است که: رسول خدا صدر مسجد آمد و در قوم قلتی را احساس نمود، فرمود: «من اراده می‏نمایم که برای مردم امامی تعیین کنم، بعد از آن بیرون روم، و بر هر انسانی دست یافتم که از نماز تخلف نموده و در خانه‏اش نشسته است، خانه‏اش را بر وی آتش بزنم»، آنگاه ابن ام مکتوم گفت: ای رسول خدا در میان من و مسجد نخلستان و درخت هاست، و هر ساعت به راهنمایی دست نمی‏یابم، آیا برایم گنجایش دارد که در خانه‏ام نماز بگزارم؟ گفت: «آیا اقامت را می‏شنوی؟» پاسخ داد: آری، گفت: «پس به طرف آن بیا» [۲۷۳]. این چنین در الترغیب (۲۳۸/۱) آمده است.

[۲۷۲] صحیح. ابن ماجه (۷۹۲) احمد (۳/ ۴۲۳) ابن خزیمة (۱۴۸۰) ابوداوود (۵۵۲) آلبانی آن را صحیح دانسته است. [۲۷۳] صحیح. احمد (۳/ ۴۲۳) نگا: صحیح الترغیب (۴۲۹) الارواء (۴۸۷).