حیات صحابه – جلد چهارم

فهرست کتاب

استشهاد عثمان سبه این قول پیامبر ص: خون شخص مسلمان جز به یکى از سه چیز حلال نمى‏شود

استشهاد عثمان سبه این قول پیامبر ص: خون شخص مسلمان جز به یکى از سه چیز حلال نمى‏شود

احمد از ابن عمر روایت نموده که: عثمان سدر حالی که در محاصره قرار داشت با اصحاب خود روبرو شد و گفت: برای چه مرا می‏کشید؟ من از پیامبر صشنیدم که می‏گفت: «خون شخص [مسلمان] جز به یکی از این سه حلال نمی‏شود: مردی که پس از ازدواج زنا بکند بر وی سنگسار است، یا به قصد بکشد بر وی قصاص است، یا بعد از اسلام خود مرتد شود که بر وی قتل است»، به خدا سوگند من نه در جاهلیت زنا نموده‏ام و نه در اسلام، و نه هم کسی را کشته‏ام تا نفسم را در بدل وی به قصاص بسپارم و نه هم از ابتدایی که اسلام آورده‏ام مرتد شده‏ام. شهادت می‏دهم که معبودی جز خدا نیست و محمد بنده و رسول اوست [۴۱۴]- [۴۱۵].

و نزد احمد از ابوامامه [۴۱۶]سروایت است که گفت: با عثمان سوقتی که محاصره بود در منزل بودم. می‏گوید: گاهی به جایی داخل می‏شدیم، از آنجا سخن کسانی که در بلاط [۴۱۷]بودند شنیده می‏شد. می‏افزاید: روزی عثمان برای ضرورتی که داشت به آنجا رفت، و در حالی نزد ما بیرون گردید که رنگش دگرگون شده بود، گفت: آنان حالا مرا تهدید به قتل می‏نمودند. می‏گوید: گفتیم: ای امیرالمؤمنین، خداوند از طرف تو کفایت آنان را می‏کند، گفت: چرا مرا می‏کشند؟! در حالی که من از رسول خدا صشنیدم که می‏گفت: «خون شخص مسلمان جز به یکی از این سه چیز حلال نمی‏شود: مردی که پس از اسلامش کافر شود، یا بعد از متزوج شدنش زنا نماید، یا نفسی را به غیرنفسی به قتل رساند». به خدا سوگند، من نه در جاهلیت و نه در اسلام (هرگز) زنا ننموده‏ام، و نه هم بدیلی را برای دینم از وقتی که خداوند مرا بدان هدایت نموده تمنی کرده‏ام، ونه هم نفسی را کشته‏ام، پس برای چه مرا می‏کشند؟ [۴۱۸]- [۴۱۹].

[۴۱۴] نسائی هم این را روایت نموده، و این چنین در البدایه (۱۷۹/۷) آمده است. [۴۱۵] صحیح. نسائی (۷/ ۱۰۳) احمد (۱/ ۶۳) آلبانی آن را در صحیح الجامع (۷۶۴۱) صحیح دانسته است. [۴۱۶] وی ابن سهل بن حنیف بن وهب انصاری است. [۴۱۷] موضع معروفی است در مدینه. [۴۱۸] این را صاحبان سنن چهارگانه روایت نموده‏اند. و ترمذی گفته: حسن است. این چنین در البدایه (۱۷۹/۷) آمده، و ابن سعد (۴۶/۳) از ابوامامه مثل این را روایت نموده است. [۴۱۹] صحیح. ابوداوود (۴۵۰۲) ترمذی (۵۸/ ۲۰) ابن ماجه (۲۵۳۳) احمد (۱/ ۶۱، ۶۲) آلبانی آن را در الارواء (۲۱۹۶) و صحیح ترمذی صحیح دانسته است.