حیات صحابه – جلد چهارم

امر عمر و عثمان براى مسلمانان در امر به معروف و نهى از منکر

ابن ابی شیبه، ابوعبیده در الغریب و ابن ابی الدنیا در الصمت از عمر سروایت نموده‏اند که گفت: شما را چه بازمی‏دارد که وقتی بی‌خردی را دیدید ناموس‏های مردم را می‏درد، آشکارا در رد و انکار بر عمل وی اقدام کنید؟ گفتند: از زبان وی می‏ترسیم، عمر سگفت: این پایین‏تر از آن است که گواه باشید [۱۶۱۴].

و ابن ابی شیبه [۱۶۱۵]از عثمان سروایت نموده، که گفت: قبل از این که شریرهای‌تان بر شما مسلط شوند، وخوب‏ها و برگزیده‏های‌تان بر آن‏ها دعا کنند و دعای‌شان قبول نشود، امر به معروف و نهی از منکر نمایند [۱۶۱۶].

[۱۶۱۴] اشاره به همان آیهِ قرآنی است که می‏گوید: ﴿وَكَذَٰلِكَ جَعَلۡنَٰكُمۡ أُمَّةٗ وَسَطٗا لِّتَكُونُواْ شُهَدَآءَ عَلَى ٱلنَّاسِ وَيَكُونَ ٱلرَّسُولُ عَلَيۡكُمۡ شَهِيدٗا﴾[البقرة: ۱۴۳]. ترجمه: «و هم چنین (که شما را هدایت دادیم) شما را امتی معتدل (مختار) گردانیدیم تا بر مردم (در قیامت) گواه باشید و پیغمبر بر شما گواه باشد». هدف عمر ساین است که: این عمل‌تان که از زبان بدکاران می‏ترسید و به سبب آن امر به معروف و نهی از منکر را ترک می‏کنید، از مقام گواه بودن، که شما در آن قرار دارید، خیلی پایین است. م. [۱۶۱۵] این چنین در الکنز (۱۳۹/۲) آمده است. [۱۶۱۶] این چنین در الکنز (۱۳۹/۲) آمده است.