حیات صحابه – جلد چهارم

منع نمودن ابودرداء و ابن مسعود از دشنام دادن گنهکار

ابن عساکر از ابوقلابه روایت نموده که: ابودرداء سبر مردی گذشت که مرتکب گناهی شده بود و آنان او را دشنام می‏دادند، گفت: چه فکر می‏کنید اگر او را در چاهی می‏یافتید، آیا وی را بیرون نمی‏آورید؟ گفتند: بلی، فرمود: پس برادرتان را دشنام ندهید، و خدایی را ستایش کنید که به شما عافیت عنایت فرموده است. گفتند: آیا وی را بد نمی‏بینی؟ گفت: من عمل وی را بد می‏بینم، وقتی آن را ترک کند، او برادر من است [۵۹۸]. و این را همچنان (۲۰۵/۴) از ابن مسعود سروایت نموده، که گفت: وقتی برادرتان را دیدید که گناهی را مرتکب شد، بر وی از همکاران شیطان نباشید، که گویید: بار خدای، رسوایش کن، بار خدایا لعنتش نما، ولی از خداوند عافیت بخواهید، چون ما اصحاب محمد صدرباره هیچکس، تا اینکه نمی‏دانستیم بر چه می‏میرد چیزی نمی‏گفتیم، و اگر خاتمه وی به خیر می‏بود، می‏دانستیم که وی خیری را به دست آورده است، و اگر خاتمه‏اش به شر می‏بود، بر وی می‏ترسیدیم

[۵۹۸] این چنین در الکنز (۱۷۴/۲) آمده، و این را ابونعیم در الحلیه (۲۲۵/۱) از ابوقلابه به مانند آن روایت کرده.