فتاوای علمای حرمین در مورد مسائل فقهی معاصر

[۲۲] صورت‌های مختلف غلو در مورد رسول الله ج

س: در حدیثی منتسب به پیامبر ج خواندم: کسی که اسمش محمد است او را نزنید و به او بد نگویید. لطفاً توضیح دهید این روایت صحیح است یا خیر؟

ج: این حدیث ساختگی است و دروغی بیش نیست که به نام پیامبر ج گفته شده است و در کتاب‌‌های حدیث هیچ اصل و سندی ندارد و از جمله دروغ ‌هایی است که دراین مورد ساخته شده‌اند، مثل این گفتار: کسی که نامش محمد باشد با پیامبر ج عهد و پیمانی دارد امید است پیامبر ج او را به بهشت ببرد. یا مانند این گفتار: کسی که نامش محمد باشد منزلش چنین و چنان خواهد بود. همه این گفته‌‌ها مبنای درستی ندارند، مهم اطاعت از پیامبر ج است نه نامگذاری به اسمش، چه بسیار کسانی هستند که محمد نام دارند در حالی که افرادی خبیث و بد کردارمی‌باشند، زیرا از دستورات رسول الله ج اطاعت ننموده‌اند، نامگذاری سبب پاکی انسان‌‌ها نمی‌باشد، بلکه تقوا و عمل صالح یگانه راه پاکی است، شخص کافر و یا فاسق تن‌‌ها به نامگذاری شدن به «احمد و محمد و ابو القاسم» اهل نجات نمی‌شود مگر اینکه خلق و خوی محمدی به خود گرفته و راه تقوا و خدا ترسی در پیش بگیرد و خویشتن را ملتزم به شریعتی نماید که پیامبر ج از جانب الله تعالی مأمور به تبلیغ آن بوده است.

جناب آقای بوصیری در قصیده‌ی (بردیه) گفته:

فإن لي ذِمَّةً منهُ بِتَسمِيَتي
محمداً وهو أوف الخلق بالذِّمَم

[چون نامم محمد است با پیامبر ج عهد و پیمانی دارم و بدانید که پیامبر ج در امر وفای به عهد و پیمان از همه با وفاتر است.]

به آقای بو صیری می‌گوییم که: شما سخت در اشتباه هستید، و بالاتر از اشتباه بوصیری، اشتباه کسی است که گفته است:

یا أكرم الخلق ما لی من ألوذ به
سِواك عند حلول الحادث العِمَمِ
إن لـم تكن فی معادی آخذا بیدی
فضلا وإلا فقل یا زلة القدم
فإن من جودك الدنیا وذرتـها
ومن علومك علمـا اللوح والقلم

ای گرامی ترین آفریدها! آنگاه که همه‌ی مصیبت‌‌ها سرازیر شوند جز تو به چه کسی پناه ببرم، چنانچه در قیامت از روی فضل و مهربانی مرا دستگیری ننمایی قدم هایم بلغزد، دنیا و آخرت از سخاوت تو هستند، آنچه در لوح محفوظ نگارش یافته از دانسته‌‌های تو است.

گوینده‌ی این اشعار بجای پناه بردن به الله به پیامبر ج پناه برده است و معتقد است که اگر در قیامت پیامبر ج او را دستگیری نکند هلاک می‌شود و فراموش کرده است که مالک ضرر و نفع فقط الله است. تن‌‌ها او است که فرمانبرداران و اولیا را از عذاب آخرت ر‌هایی می‌بخشد؛ این گوینده معتقد است که: مالک دنیا و آخرت پیامبر ج است که آن را سخاوت نموده، به نظر ایشان پیامبر ج عالم الغیب است و از علم لوح و قلم با خبر است. این نوع افکار از بدترین غلو و در ردیف کفر صریح هستند، کسی که با چنین افکار و اعتقاداتی بمیرد بر کفر و ضلالت مرده است، بر مسلمانان واجب است از غلو و افراط بپرهیزند و فریب گفته‌‌های صاحب قصیده بردیه را نخورند.

(شیخ ابن باز- مجموع فتاوی و مقالات متنوعة- ۶/۳۷۰، ۳۷۱).