[۴۴] اهمیت اینترنت در دعوت
س: شبکه اینترنت، یکی از وسایل ارتباط جمعی است. آیا به کارگیری آن در امر دعوت جایز است؟ چرا طلاب، در استفاده ازآن کوتاهی میکنند؟ جزاک الله خیر. لطفاً راهنمایی بفرمایید؟
ج: دعوت الی الله فرض کفایه است که شامل نشر علم، بیان خوبیهای دین و احکام شرعی، توضیح حلال و حرام، تشویق برکارهای نیک، بیان دلایل احکام و چگونگی دلالت آن، بیان وعده و وعید، ثواب، عذاب و امثال اینها که سبب آگاهی مسلمانان از دین میشود.
نتیجهی دعوت و نشر علم این است که جاهلان از حقوق الله بر خود و حقوق مسلمانان بر یکدیگر آگاه میشوند. سبب بازگشت بهسوی الله و توبه به درگاه او تعالی از گناهان، بدعتها و امور خلاف شرع میشود. در دعوت، خوبیهای اسلام معرفی شده و حقیقتش برای کسانی که آن را به صورت نادرست شناختهاند، آشکار میشود. و در نتیجه به اسلام متمایل میشوند.
بدون شک هر وسیلهای که استفاده از آن در دعوت ممکن باشد، استفادهی از آن بر مسلمانان لازم است. درگذشته وسایل دعوت در سخنرانی، نوشتن کتاب و مقاله، مناظره، حلقههای علمی و وسایلی از این قبیل منحصر بوده است.
جهت اطاعت امر الله تعالى که فرموده: ﴿ٱدۡعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِٱلۡحِكۡمَةِ وَٱلۡمَوۡعِظَةِ ٱلۡحَسَنَةِۖ وَجَٰدِلۡهُم بِٱلَّتِي هِيَ أَحۡسَنُ﴾ [النحل: ۱۲۵]. « «ای پیغمبر» مردمان را با سخنان استوار و به جا و اندرزهای نیکو و زیبا به راه پروردگارت فرا خوان».
ولی در این عصر، امکان استفاده از وسایل زیادی همچون رادیو، تلویزیون، نشریههای علمی، مقالهنویسی در مجلات مناسب وجود دارد. از جملهی این وسایل، شبکهی جهانی اینترنت است که امروزه سراسر دنیا را در برگرفته است لذا علما و دعوتگران باید از این وسیله برای نشر مقالات، سخنان سودمند و نصیحتهای سالم، استفاده کنند. تا کسانی که با نیت خیر، قصد فراگیری علوم و بکارگیری آن را دارند از آن بهرهمند شوند؛ زیرا استفاده از اینترنت در همهی کشورها امکان دارد.
پس نباید آن را برای یهودیان، مسیحیان، فاسقان، بدعتگزاران و گناه کاران رها کنیم تا افکار، شبهات و گمراهی هایشان را گسترش دهند و بدین وسیله مخاطبان را فریب دهند و در کفر و بدعت و گناه و فتنههای آشکار و پوشیده غرق کنند و بر عکس اگر از این وسیله علما، موحدان و مخلصان استفاده کنند به طور قطع عرصه بر گمراهان تنگ میشود و با مقالات سودمند خود میتواند مخاطبان حق طلب و جویندگان علم و عمل را بهرهمند سازند.
از گفتار و املای شیخ ابن جبرین- ۲۴/۷/۱۴۲۰