فتاوای علمای حرمین در مورد مسائل فقهی معاصر

فهرست کتاب

[۵۱] سوره هایی که ثابت است برای طلب شفا خوانده شده اند

[۵۱] سوره هایی که ثابت است برای طلب شفا خوانده شده اند

س: آیا خواندن سوره اخلاص و معوذتین و فاتحه برای طلب شفا حلال است یا حرام؟ و آیا پیامبر ج یا یکی از سلف صالح این کار را انجام داده است؟

ج: خواندن سوره اخلاص و معوذتین (فلق و ناس) و فاتحه و دیگر سوره‌‌های قرآنی بر مریض از دعا‌های جایز است که پیامبر ج آن را انجام داده و صحابه‌اش وقتی این کار را کرده‌اند آن‌‌ها را تأیید کرده است.

بخاری و مسلم از عائشه روایت می‌کنند که پیامبر ج در مرضی که به وفات ایشان انجامید معوذات (سوره اخلاص و معوذتین) را بر خود می‌خواند. عائشه می‌گوید: وقتی پیامبر بیماری‌اش شدت گرفت و نمی‌توانست این سوره‌‌ها را بخواند، من آن‌‌ها را می‌خواندم و ایشان را دم می‌کردم و دست ایشان را بر بدنش می‌کشاندم» معمر می‌گوید: از امام زهری پرسیدم پیامبر چگونه دم می‌کرد؟ او گفت: پیامبر ج بر دست‌های خودش دم می‌کرد و سپس دستهایش را بر چهره‌اش می‌مالید [۱۷۶۵]».

بخاری از ابی سعید خدری س روایت می‌کند که افرادی از اصحاب پیامبر ج بر قبیل‌های از قبیله‌‌های عرب وارد شدند، آن‌‌ها اصحاب را پذیرائی نکردند، در همین اثنا ماری سردار قبیله را گزید، آن‌‌ها به اصحاب گفتند: آیا شما دارو یا دعا خوانی همراه دارید، گفتند: شما ما را مهمانی نکردید، و تا وقتی که برای ما مزدی مقرر نکنید برایتان دعا نمی‌خوانیم، آنگاه آن‌‌ها تعدادی گوسفند را به عنوان مزد برای آن‌‌ها مقرر کردند، آنگاه یکی از اصحاب سوره فاتحه را خواند و همراه با آب دهانش بر آن بیمار دم می‌کرد و او بهبود یافت، آن‌‌ها گوسفندان را آوردند و به اصحاب تحویل دادند، اصحاب گفتند از آن استفاده نمی‌کنیم تا وقتی که از پیامبر ج بپرسیم، وقتی که نزد پیامبر ج آمدند، از ایشان سؤال کردند، پیامبر خندید و فرمود: «وَ مَا أَدْرَاكَ أنها رُقْيَةٌ خُذُوهَا وَاضْرِبُوا لِي بِسَهْمٍ [۱۷۶۶] «چطور دانستی که سوره فاتحه دعا است، گوسفندان را بردارید و سهمی‌های از آن به من هم بدهید».

در حدیث اول ذکر شده که پیامبر ج در بیماری‌اش بر خود برخی از سوره‌‌ها را می‌خواند، و در حدیث دوم ثابت است که پیامبر ج عمل صحابه را تأیید کرد.

وصلی الله علی نبینا محمد و اله و صحبه و سلم.

اللجنة الدائمة- مجلة البحوث الإسلامیة/العدد (۲۷) ص (۵۲، ۵۳).

[۱۷۶۵] البخاری (۵۷۳۵) و أطرافه فی (۲۲۷۶) مسلم (۲۱۹۲). [۱۷۶۶] البخاری (۵۷۳۶)، مسلم (۲۲۰۱).