[۴۷] برخی از منکرات لباس‌های زنان، در جشن ها
س: اخیراً مشاهده می‌شود که در مراسم ازدواج بعضی از زنان لباس هایی بر خلاف عرف جامعهء ما می‌پوشند، و می‌گویند: این لباسها را فقط در میان زن‌ها می‌پوشند، بعضی از این لباسها چنان تنگ هستند که برجستگی‌های بدن را مجسّم و مشخص می‌نمایند، بعضی از لباسها از قسمت بالا بازند که بخشی از سینه یا پشت را نمایان می‌کند و بعضی از لباسها از قسمت پائین تا زانو چاک دارند، لطفاًحکم شرعی را در مورد پوشیدن چنین لباس هایی بیان کنید، وظیفه ولیّ و سرپرست زن چیست؟
در صحیح مسلم روایت است که پیامبر ج فرمود: «صِنْفَانِ مِنْ أَهْلِ النَّارِ لَمْ أَرَهُمَا: قَوْمٌ مَعَهُمْ سِيَاطٌ كَأَذْنَابِ الْـبَقَرِ يَضْرِبُونَ بِهَا النَّاسَو وَنِسَاءٌ كَاسِيَاتٌ عَارِيَاتٌ، مَائِلَاتٌ مُمِيلَاتٌ، رُءُوسُهُنَّ كَأَسْنِمَةِ الْـبُخْتِ الْـمَائِلَةِ، لَا يَدْخُلْنَ الْـجَنَّةَ وَلَا يَجِدْنَ رِيحَهَا، وَإِنَّ رِيحَهَا لَيُوجَدُ مِنْ مَسِيرَةِ كَذَا وَكَذَا». «دو گروه از اهل دوزخ‌اند. من آن‌‌ها را ندیده ام: «گروه نخست». قومی هستند که شلاق هایی همچون دم گاو به دست دارند و با آن مردم را می‌زنند، (کنایه از ظالمان و ستمگران) «گروه دوم» زن‌هایی هستند که لباس به تن دارند؛ اما لخت و برهنه هستند، خود دچار فتنه شده و دیگران را به‌سوی فتنه می‌کشانند، موی سرشان همچون کوهان شتر است، این‌‌ها به بهشت راه نخواهند یافت و بوی آن نیز به مشام آن‌‌ها نخواهد رسید، در حالی که بوی بهشت از مسافت‌های بسیار دور به مشام می‌رسد [۱۹۴۵]».
لباس دارند اما برهنه هستند؛ یعنی لباس هایی به تن دارند که به علت کوتاه بودن یا نازک بودن یا تنگ بودن ستر و پوشش واجب، محقق نمی‌شود؛ از این رو امام احمد در مسند خود با سندی که در آن ضعف هست از اسامه بن زید ب روایت می‌کند که گفت: پیامبر ج نوعی لباس به من داد و من آن را به همسرم دادم؛ پیامبر ج از من پرسید: «مَا لَكَ لَمْ تَلْبَسْ الْـقُبْطِيَّةَ». چرا آن لباس را نپوشیده ای؟! گفتم:ای رسول خدا... آن را به همسرم دادم؛ فرمود: «مُرْهَا فَلْتَجْعَلْ تَحْتَهَا غِلَالَةً، إِنِّي أَخَافُ أَنْ تَصِفَ حَجْمَ عِظَامِهَا». «به همسرت بگو: با آن لباس، لباسی دیگر بپوشد (زیر پوش)؛ زیرا بیم آن را دارم که حجم بدنش را نشان دهد [۱۹۴۶]».
همچنین باز بودن قسمت بالای لباس، از سینه بر خلاف دستور الهی است، چنان که خداوند می‌فرماید: ﴿وَلۡيَضۡرِبۡنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَىٰ جُيُوبِهِنَّۖ﴾ [النور: ۳۱]. «و باید که روسرى هایشان را بر گریبآن‌هایشان فروگذارند».
قرطبی در تفسیرش می‌گوید: [۱۹۴۷] زن باید روسری‌اش را بر گریبانش بیاندازد تا سینه‌اش را بپوشاند. سپس روایتی از عائشه ل را ذکر کرده است که حفصه، دختر عبدالرحمان بن ابی بکرس برادرزاده‌ی عائشه، نزد او آمد در حالی که گردنش از زیر لباسش پیدا بود، عائشه آن لباس را پاره کرد وگفت: باید لباس کلفت پوشید که بدن را بپوشاند.
همچنین لباسی که از قسمت پایین باز باشد، اگر زیر آن لباس دیگری نباشد، پوشیدنش جایز نیست؛ و اگر زیر آن لباسی باشد اشکال ندارد، مگر آنکه به شکل لباسی باشد که مردان می‌پوشند که در این صورت به علت تشابه با لباس مردان حرام است.
سرپرست زن، باید زن، را از پوشیدن هر نوع لباس حرام، از بی‌حجابی و از بیرون آمدن در حالی که خوشبو زده باشد، منع کند؛ زیرا او سرپرست زن است و در روز قیامت مورد بازخواست قرار می‌گیرد.
الشیخ ابن عثیمین، کتبه فی: (۱۵/۲/۱۴۱۱هـ).
[۱۹۴۵] تخریج در فتوای سابق گذشت. [۱۹۴۶] أحمد (۵/۲۰۵)، و الطبرانی فی «الکبیر» ۱/۱۶۰ (۳۷۶)، و البیهقی فی «السنن الکبری» (۳۰۷۹). قال الهیثمی فی «مجمع الزوائد» (۵/۱۳۷): «رواه أحمد و الطبرانی و فیه عبدالله بن محمد بن عقیل، و حدیثه حسن و فیه ضعف، و بقیة رجاله ثقات».و الغلالة: ما یلبس تحت الثیاب مما یلی الجسد. [۱۹۴۷] «تفسیر القرطبی» (۱۲/۲۳۰).