فتاوای علمای حرمین در مورد مسائل فقهی معاصر

فهرست کتاب

[۳۴] حکم نگاه کردن به نامزد

[۳۴] حکم نگاه کردن به نامزد

س: یکی از اسباب طلاق، عدم رؤیت همسر قبل از عقد نکاح و ازدواج است، در حالی که دین اسلام این را جایز قرار داده است؛ چه توضیحی در این مورد دارید؟

ج: بدون تردید عدم رؤیت همسر قبل از ازدواج یکی از اسباب جدایی و طلاق است. بخصوص زمانی که مرد متوجه شود که همسرش از نظر حسن جمال بر خلاف آن چیزی است که در موردش با او صحبت کرده‌اند. بنابراین شریعت اسلامی به مرد این اجازه را داده است که قبل از ازدواج، همسر آینده‌اش را ببیند؛ رسول الله ج می‌فرماید: «إِذَا خَطَبَ أَحَدُكُمْ الْـمَرْأَةَ فَإِنْ اسْتَطَاعَ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى مَا يَدْعُوهُ إِلَى نِكَاحِهَا فَلْيَفْعَلْ، فَإِنَّهُ أَحْرَى أَنْ يُؤْدَمَ بَيْنَهُمَا» [۱۳۳۶] . «هرگاه یکی از شما از زنی خواستگاری نمود و می‌توانست به محاسن او نگاه کند، این کار را بکند تا انگیزه‌ی ازدواجش با این زن بیشتر شود؛ زیرا نگاه کردن به همسر آینده سبب ایجاد الفت و دوستی می‌شود و در آینده، زندگی موفقی خواهند داشت».

ترمذی و نسائی و ابن ماجه از مغیرة بن شعبه س روایت نموده‌اند که ایشان از زنی خواستگاری نمود رسول الله ج به ایشان فرمود: «انْظُرْ إِلَیهَا فَإِنَّهُ أَحْرَى أَنْ یؤْدَمَ بَینَکمَا» «به همسر آینده ات نگاه کن؛ زیرا این کار در ادامه‌ی زندگی مشترک بهتر است و بین شما دوستی و موفقیت به ارمغان خواهد آورد».

امام مسلم در صحیح خود روایت می‌کند که مردی برای رسول الله ج عرض کرد که از زنی خواستگاری نموده است؛ پیامبر ج از او پرسید: «أَنَظَرْتَ إِلَيْهَا». «آیا او را دید‌های وبه او نگاه کرده ای»؟

مجموعه این احادیث بیانگر این امر است که نگاه کردن به نامزد قبل از ازدواج، جایز است و باید این گونه باشد؛ زیرا این کار موفقیت را برای زندگی به ارمغان می‌آورد و زندگی را سرشار از موفقیت و شادی می‌گرداند.

از زیبائی‌‌های شریعت اسلامی این است که موارد خیر و صلاح را برای پیروان خود در نظر گرفته است و نیاز‌های فوری و آتی جامعه را مدّ نظر قرار داده است.

پاک و بی‌همتاست پروردگاری که این قوانین را نازل فرموده و دین اسلام را مانند کشتی نوح ÷ قرار داده است که اگر کسی بر آن سوار شود نجات می‌یابد و اگر کسی سرباز زند هلاک می‌شود.

شیخ ابن باز – مجلة الدعوة – مورخه‌ی ۴/۴/ ۱۴۱۰

[۱۳۳۶] احمد (۳/۳۳۴-۳۶۰)، ابو داود (۲۰۸۲) حاکم ۲/۱۶۵ (۲۶۹۶) وصححه و وافقه الذهبی. قال ابن حجر فی الفتح ۹/۱۸۱: «و سنده حسن».