[۵] موضع اسلام در قبال پزشکان سنتی
س: موضع اسلام در مورد اطبّای سنتی چیست؟
ج: در حدیث آمده است: «مَا أَنْزَلَ اللَّـهُ دَاءً إِلَّا أَنْزَلَ لَهُ شِفَاءً؛ عَلِمَهُ مَنْ عَلِمَهُ، وَجَهِلَهُ مَنْ جَهِلَهُ [۱۷۰۹] «خداوند هیچ دردی نفرستاده؛ مگر این که برای آن دوایی قرار داده که این دوا را بعضی می‌دانند و بعضی نمی‌دانند».
اطبّای سنّتی از روی علم و تجربه برخی از دارو‌ها را شناسائی کرده‌اند و به مداوای بیماران پرداخته‌اند، پزشکان سنتی با مراجعه به کتاب‌‌های طب که دانشمندان آگاه به طبابت نوشته‌اند به معالجه بیماران می‌پردازند. طب سنتی یکی از رشته‌‌های علمی است که از دوران نبوت افرادی در آن تخصص داشته‌اند و قبل از پیامبران و بعد از ایشان نیز افرادی طبیب بوده‌اند، که ترکیب‌‌های ادویه، خواص داروهاو نحوه کاربرد آن را می‌دانسته‌اند، و معتقد بوده‌اند که این‌‌ها از اسباب شفا هستند و خداوند مسبّب اسباب است.پس بنابراین یاد گرفتن طب سنتی و معالجه با آن اشکالی ندارد، علاقمندان می‌توانند به کتاب«الطب النبوی» ابن قیم، و ذهبی، و (الاداب الشرعیة) ابن مفلح و (تسهیل المنافع) و غیره مراجعه کنند.
الشیخ ابن جبرین- الکنز الثمین (۱/۲۰۹).
[۱۷۰۹] البخاری (۵۶۷۸)، دون قوله: «عَلِمَهُ مَنْ عَلِمَهُ، وَجَهِلَهُ مَنْ جَهِلَهُ».و أخرجه بهذه الزیادة:أحمد (۱/۳۷۷،۴۱۳،۴۴۳،۴۵۳)و (۴/۲۷۸).