[۱۶۵] حکم اقامت در بین مشرکین و معنای اظهار دین [۲۸۷]
س: ما جمعی از دانشجویان مسلمان که در امریکا مشغول تحصیل هستیم، مدت تحصیل ما بین شش ماه تا چهار سال به طول می‌انجامد. ما به خواست و اراده‌ی خودمان به اینجا آمده‌ایم یعنی: از طرف کسی یا موسس‌های به اینجا فرستاده نشده‌ایم. تحصیل (در آمریکا) اینجا مثل تحصیل در کشور خود ماست، و تفاوتی ندارد جز این که در اینجا زبن انگلیسی را یاد می‌گیریم اکنون تکلیف ما در خصوص درس خواندن و ماندن در این گونه کشور‌ها چیست؟
ج: هرکس از شما دانش، بصیرت و شناخت از دین دارد و می‌تواند مردم را به دین الله دعوت دهد و خیر را به مردم بیاموزد، شبهات را از خود دفع کند، دین خود را در میان کفاری که اطرافش هستند آشکار نماید، ماندنش بین مشرکین ایرادی ندارد، چرا که اقامت با این وضیعت، موجب بهره بردن از علمی می‌گردد که به آن نیاز است لذا به خودِ فرد و دیگران نفع می‌رسد حتی چه بسا که اگر در دعوت تلاش کند، با صبر و نیت خالصانه دعوت دهد، الله تعالى بوسیله‌ی او جمع کثیری را هدایت می‌کند. امّا اگر بیم آن دارد که به محرّمات الهی مبتلا شود و نتواند دینش را با دعوت به توحید، برحذر داشتن شرک و بیان [این حقایق] برای اطرافیانش اظهار کند، ماندنش در بین مشرکان جایز نیست، چرا که رسول‌الله ج می‌فرماید: «أنا بريءٌ مِن كُلِّ مُسلِمٍ يُقيمُ بَينَ أظهُرِ المُشرِكينَ» [۲۸۸]. «من از هر مسلمانی‌که بین مشرکین اقامت می‌کند، بیزارم».
شیخ ابن باز – مجموع فتاوا ومقالات متنوعة (۹/۴۰۱)
[۲۸۷] در مجله‌ی دعوت شماره ۱۵۱۱ تاریخ (۱۱/۵/۱۴۱۶) منتشر شده است. [۲۸۸] تخریج در فتاوای (۱۵۴) از همین باب.