[۶] نحوه‌ی توجیه و برخورد معلم راهنما با آموزگاران و دبیران
س: برخی از معلمین راهنما شیوه‌ی سخت گیرانه، زننده و تند و تیزی با معلمان دارند، ابتدا عیوب و بدی‌هایشان را به رخ آنان کشیده و با سخنان زشت و توهین آمیز تمام اوصاف منفی آن‌‌ها را برشمرده و سپس محاسن و اوصاف مثبت آن‌‌ها را ذکر می‌کنند. آیا اتخاذ چنین روشی برای آموزش و پرورش درست است؟ یا این‌که چنین برخورد‌هایی نتیجه‌ی معکوس می‌دهد؟ امیدوارم به این سؤال مهم پاسخ دهید.
ج: راهنما معلم کسی است که احوال و اوضاع معلمان را جویا شده و دروس آن‌‌ها را دنبال می‌کند. طبعاً معلم راهنما آموزش‌‌هایی از طرف سازمان آموزش و پرورش می‌بیند. و جه بسا به شیوه‌ی خاص خودش متمسک می‌شود و فکر می‌کند که هر مدرس و معلمی باید ملتزم به شیوه‌ی خاص خودش متمسک می‌شود و فکر می‌کند که هر مدرس و معلمی باید ملتزم به شیو‌های باشد که او آموزش دیده است.
بنابراین می‌بینید که از معلم همان چیزی را توقع دارد که خودش آموزش دیده و در ذهنش نقش بسته است. من فکر می‌کنم این شیوه، نادرست است زیرا مدرس و معلم با توجه به تجرب‌های که در اثر تمرین و ممارست کسب کرده‌اند بهتر می‌دانند که چگونه تدریس کرده و ذهن دانش‌آموزش را نسبت به درس متوجه سازند. پس راهنما معلم بایستی وی را بخاطر شیوه‌ی تفهیم و تدریسش مورد تشویق قرار دهد و حتی خودش چنین افکاری را از معلم با تجربه بپذیرد، و به سایر معلمان انتقال دهد. راهنما معلم باید رازدار باشد و اگر معلمی به علت معذوریت، در انجام کاری کوتاهی کرد باید عذر وی را بپذیرد.
اما اگر معلمی‌در ادای وظیفه‌ی درس و آموزش، سهل‌انگار باشد و به تذکرات راهنما معلم اهمیت ندهد آن‌وقت راهنما معلم حق دارد که با او تند رفتار کند و اشتباهاتش را به او گوشزد نماید و اگر باز نیامد موظف است که مسئله را به گوش مسئولین بالاتر برساند تا وی را نصیحت کنند، باشد که از سهل انگاری باز آمده و به امور مدرسه اهتمام ورزد؛ تا فایده‌ی مطلوبی از استخدامش به مدرسه و دانش‌آموزان حاصل گردد.
شیخ ابن جبرین- پاسخ‌‌های فقهی بر پرسش‌‌های آموزش و پرورش- ص (۱۳) تهیه: عبدالعزیز المسیند