باب (۹): غبطه خوردن در علم وحکمت
۶۶- «عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ س قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ ج: «لا حَسَدَ إِلا فِي اثْنَتَيْنِ: رَجُلٌ آتَاهُ اللَّهُ مَالاً فَسُلِّطَ عَلَى هَلَكَتِهِ فِي الْحَقِّ، وَرَجُلٌ آتَاهُ اللَّهُ الْحِكْمَةَ فَهُوَ يَقْضِي بِهَا وَيُعَلِّمُهَا»».(بخارى:۷۳)
ترجمه: «از عبدالله بن مسعود سروایت است كه نبی اكرم جفرمود: « غبطه جایز نیست مگر در دو مورد. یكی، شخصی كه خداوند به او مال و ثروت داده و به او همت بخشیده است تا آن را در راه خدا خرج كند. دوم، كسی كه خداوند به او علم و معارف شرعی عنایت فرموده و او از علم خود، دیگران را بهرهمند می‌سازد و با عدالت، قضاوت میكند»».