باب (۱۷): تشویق برای جهاد
۱۲۱۳- «عَنْ أَنَسٍ س قال: خَرَجَ رَسُولُ اللَّهِ ج إِلَى الْخَنْدَقِ فَإِذَا الْمُهَاجِرُونَ وَالأَنْصَارُ يَحْفِرُونَ فِي غَدَاةٍ بَارِدَةٍ، فَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ عَبِيدٌ يَعْمَلُونَ ذَلِكَ لَهُمْ، فَلَمَّا رَأَى مَا بِهِمْ مِنَ النَّصَبِ وَالْجُوعِ قَالَ:
اللَّهُمَّ إِنَّ الْعَيْشَ عَيْشُ الآخِرَهْ
ج فَاغْفِرْ لِلأَنْصَارِ وَالْمُهَاجِرَهْ
ج
فَقَالُوا مُجِيبِينَ لَهُ:
نَحْنُ الَّذِينَ بَايَعُوا مُحَمَّدَا
ج عَلَى الْجِهَادِ مَا بَقِينَا أَبَدَا».
ج
(بخارى: ۲۸۳۴)
ترجمه: «انس سمی‌گوید: رسول الله جبسوی خندق رفت و مهاجرین و انصار را دید كه در صبحگاه سردی، مشغول حفر خندق هستند. آنان برده و خدمتكاری نداشتند كه برایشان این كار را انجام دهند.
هنگامی كه رسول خدا جخستگی و گرسنگی آنان را مشاهده كرد، فرمود: «پروردگارا! همانا زندگی، زندگی آخرت است. پس مهاجرین و انصار را ببخشای».
آنان در پاسخ آنحضرت جگفتند: ما كسانی هستیم كه برای همیشه و تا زنده‌ایم با محمد جبر جهاد، بیعت كرده‌ایم».