باب (۱): آنچه دربارۀ سجده تلاوت وسنت بودن آن، آمده است
۵۶۳- «عَنْ عَبْدِاللَّهِ بْنِ مَسْعُوْدٍ س قَالَ: قَرَأَ النَّبِيُّ ج النَّجْمَ بِمَكَّةَ، فَسَجَدَ فِيهَا وَسَجَدَ مَنْ مَعَهُ غَيْرَ شَيْخٍ، أَخَذَ كَفًّا مِنْ حَصًى أَوْ تُرَابٍ، فَرَفَعَهُ إِلَى جَبْهَتِهِ وَقَالَ: يَكْفِينِي هَذَا، فَرَأَيْتُهُ بَعْدَ ذَلِكَ قُتِلَ كَافِرًا».(بخارى: ۱۰۶۷)
ترجمه: «از عبدالله بن مسعود سروایت است كه رسول الله جدر مكه، سوره نجم را تلاوت كرد و سجده نمود. كلیه كسانی كه همراه پیامبر جبودند، نیز سجده كردند. به جز یک پیرمرد كه بجای سجده، مشتی خاک یا سنگریزه برداشت و بر پیشانی خود مالید و گفت: همین برایم كافی است. راوی می‌گوید: بعدها، او را دیدم كه در حالت كفر، كشته شد».