ترجمه صحیح بخاری

باب (۱۷): خواندن فاتحه در دو رکعت آخر نماز

۴۴۰- «عَنْ أَبِي قَتَادَةَ س: أَنَّ النَّبِيَّ ج كَانَ يَقْرَأُ فِي الظُّهْرِ فِي الأُولَيَيْنِ بِأُمِّ الْكِتَابِ وَسُورَتَيْنِ، وَفِي الرَّكْعَتَيْنِ الأُخْرَيَيْنِ بِأُمِّ الْكِتَابِ، وَيُسْمِعُنَا الآيَةَ، وَيُطَوِّلُ فِي الرَّكْعَةِ الأُولَى مَا لا يُطَوِّلُ فِي الرَّكْعَةِ الثَّانِيَةِ، وَهَكَذَا فِي الْعَصْرِ وَهَكَذَا فِي الصُّبْحِ».(بخارى:۷۷۶)

ترجمه: «ابوقتاده سمی‌گوید: رسول ‏الله جدر دو ركعت اول نماز ظهر، سوره فاتحه را با سوره‌ای دیگر از قرآن می‌خواند. اما در دو ركعت آخر، فقط سوره فاتحه را می‌خواند. و بعضی از آیات را طوری می‌خواند كه ما می‏شنیدیم. ركعت اول را نسبتاً از ركعت دوم، طولانی‏تر می‏كرد. آنحضرت جدر نماز عصر و صبح نیز به همین شیوه، عمل می‏نمود».