ترجمه صحیح بخاری

باب (۷): ذکر و یاد خداوند، هنگام خورشید گرفتگی

۵۶۱- «عَنْ أَبِي مُوسَى س قَالَ: خَسَفَتِ الشَّمْسُ، فَقَامَ النَّبِيُّ ج فَزِعًا، يَخْشَى أَنْ تَكُونَ السَّاعَةُ، فَأَتَى الْمَسْجِدَ، فَصَلَّى بِأَطْوَلِ قِيَامٍ وَرُكُوعٍ وَسُجُودٍ رَأَيْتُهُ قَطُّ يَفْعَلُهُ، وَقَالَ: «هَذِهِ الآيَاتُ الَّتِي يُرْسِلُ اللَّهُ، لا تَكُونُ لِمَوْتِ أَحَدٍ وَلا لِحَيَاتِهِ، وَلَكِنْ يخَوِّفُ اللَّهُ بِهِ عِبَادَهُ فَإِذَا رَأَيْتُمْ شَيْئًا مِنْ ذَلِكَ، فَافْزَعُوا إِلَى ذِكْرِهِ وَدُعَائِهِ وَاسْتِغْفَارِهِ»».(بخارى: ۱۰۵۹)

ترجمه: «ابوموسی اَشعری سمی‌گوید: روزی، خورشید گرفتگی رخ داد. رسول الله جاز ترس اینكه مبادا قیامت رسیده باشد، سراسیمه برخاست، به مسجد رفت و طولانی‏ترین نمازی را كه من تا كنون از ایشان جدیده‌ام، خواند و فرمود: «این نشانه‌هایی كه خداوند می‌فرستد بخاطر زندگی و مرگ كسی نیست. بلكه خداوند با چنین پدیده‌هایی بندگانش را می‏ترساند. هرگاه چنین چیزی را مشاهده كردید، به یاد الله، مشغول شوید و به نماز و توبه روی آورید»».