باب (۱۳): کسی که در حالت سفر، اذان یک مؤذن را کافی می‌داند
۳۷۷- «عَنْ مَالِكِ بْنِ الْحُوَيْرِث س قَالَ: أَتَيْتُ النَّبِيَّ ج فِي نَفَرٍ مِنْ قَوْمِي، فَأَقَمْنَا عِنْدَهُ عِشْرِينَ لَيْلَةً، وَكَانَ رَحِيمًا رَفِيقًا، فَلَمَّا رَأَى شَوْقَنَا إِلَى أَهَالِينَا، قَالَ: «ارْجِعُوا فَكُونُوا فِيهِمْ، وَعَلِّمُوهُمْ، وَصَلُّوا، فَإِذَا حَضَرَتِ الصَّلاةُ فَلْيُؤَذِّنْ لَكُمْ أَحَدُكُمْ، وَلْيَؤُمَّكُمْ أَكْبَرُكُمْ»».(بخارى: ۶۲۸)
ترجمه: «مالک بن حویرث سمی‌گوید: من و گروهی از افراد قبیله‌‌ام نزد رسول الله جشرفیاب شدیم. بیست روز، نزد ایشان توقف كردیم. آنحضرت جفردی بسیار شفیق و مهربان بود. رسول رحمت جهنگامی كه علاقه ما را نسبت به خانواده‌هایمان احساس كرد، فرمود: «برگردید و درمیان خانواده‌هایتان زندگی كنید و آنها را با مسایل و احكام دین، آشنا سازید. و هرگاه، وقت نماز فرا رسید، یكی از شما اذان بگوید و كسی كه از نظر سنی از دیگران، بزرگتر است، امامت نماز را بعهده گیرد»».
۳۷۸- «و عَنهْ س في رواية: أَتَى رَجُلانِ النَّبِيَّ ج يُرِيدَانِ السَّفَرَ، فَقَالَ النَّبِيُّ ج: «إِذَا أَنْتُمَا خَرَجْتُمَا، فَأَذِّنَا، ثمَّ أَقِيمَا، ثمَّ لِيَؤُمَّكُمَا أَكْبَرُكُمَا»».(بخارى:۶۳۰)
ترجمه: «و در روایتی دیگر، مالک بن حویرث می‌گوید: دو نفر كه قصد مسافرت داشتند، خدمت آنحضرت جشرفیاب شدند. رسول الله جفرمود: «هرگاه به مسافرت رفتید و وقت نماز فرارسید، اذان و اقامه بگویید و نماز بخوانید و هر یک از شما كه بزرگتر است، امامت نماز را بعهده گیرد»».