باب (۳۰): کسی که در خانه‌اش مشغول کاری بوده وهنگام فرار رسیدن وقت نماز، به مسجد رفته است
۳۹۸- «عَنْ عَائِشَةَ ل أَنَّهَا سُئِلَتْ: مَا كَانَ النَّبِيُّ ج يَصْنَعُ فِي بَيْتِهِ؟ قَالَتْ: كَانَ يَكُونُ فِي مِهْنَةِ أَهْلِهِ، تَعْنِي خِدْمَةَ أَهْلِهِ، فَإِذَا حَضَرَتِ الصَّلاةُ خَرَجَ إِلَى الصَّلاةِ».(بخارى: ۶۷۶)
ترجمه: «عایشه لمی‌گوید: از من درباره اموری كه رسول الله جدر خانه انجام میداد، سؤال نمودند. جواب دادم: رسول الله جدر كارهای خانه، همسران خود را كمک میكرد. اما به محض اینكه وقت نماز فرا می‌رسید، برای نماز، بیرون می‌رفت».