ترجمه صحیح بخاری

باب (۳): فضیلت اذان گفتن

۳۶۶- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ س: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ج قَالَ: «إِذَا نُودِيَ لِلصَّلاةِ، أَدْبَرَ الشَّيْطَانُ وَلَهُ ضُرَاطٌ، حَتَّى لا يَسْمَعَ التَّأْذِينَ، فَإِذَا قَضَى النِّدَاءَ أَقْبَلَ، حَتَّى إِذَا ثوِّبَ بِالصَّلاةِ أَدْبَرَ، حَتَّى إِذَا قُضِيَ التَّثوِيبُ أَقْبَلَ، حَتَّى يَخْطِرَ بَيْنَ الْمَرْءِ وَنَفْسِهِ، يَقُولُ: اذْكُرْ كَذَا، اذْكُرْ كَذَا، لِمَا لَمْ يَكُنْ يَذْكُرُ، حَتَّى يَظَلَّ الرَّجُلُ لا يَدْرِي كَمْ صَلَّى»».(بخارى:۶۰۸)

ترجمه: «ابوهریره سمی‌گوید: رسول ‏الله جفرمود:«هنگامی كه برای نماز، اذان داده میشود، شیطان فرار می‏كند و از عقب خود، هوا خارج می‏كند تا صدای اذان را نشنود. و بعد از اذان، برمی‏گردد. و باز، هنگام اقامه گفتن، فرار می‏كند. و دوباره، پس از اتمام آن، بر می‏گردد تا نمازگزاران را دچار وسوسه كند و می‌گوید: فلان مسئله و فلان مسئله و... را به خاطر بیاور. یعنی همه انچه را كه فراموش كرده است به یادش می‌آورد و او را چنان سرگرم می‌كند كه نداند چند ركعت، خوانده است»».