ترجمه صحیح بخاری

باب (۲۴): گریه کردن، نزد مریض

۶۵۷- «عَنْ عَبْدِاللَّهِ بْنِ عُمَرَ ب قَالَ: اشْتَكَى سَعْدُ بْنُ عُبَادَةَ شَكْوَى لَهُ، فَأَتَاهُ النَّبِيُّ ج يَعُودُهُ، مَعَ عَبْدِالرَّحْمَنِ بْنِ عَوْفٍ وَسَعْدِ بْنِ أَبِي وَقَّاصٍ وَعَبْدِاللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ ش، فَلَمَّا دَخَلَ عَلَيْهِ فَوَجَدَهُ فِي غَاشِيَةِ أَهْلِهِ، فَقَالَ: «قَدْ قَضَى»؟ قَالُوا: لا يَا رَسُولَ اللَّهِ، فَبَكَى النَّبِيُّ ج، فَلَمَّا رَأَى الْقَوْمُ بُكَاءَ النَّبِيِّ ج بَكَوْا، فَقَالَ: «أَلا تَسْمَعُونَ، إِنَّ اللَّهَ لا يُعَذِّبُ بِدَمْعِ الْعَيْنِ، وَلا بِحُزْنِ الْقَلْبِ، وَلَكِنْ يُعَذِّبُ بِهَذَا ـ وَأَشَارَ إِلَى لِسَانِهِ ـ أَوْ يَرْحَمُ، وَإِنَّ الْمَيِّتَ يُعَذَّبُ بِبُكَاءِ أَهْلِهِ عَلَيْهِ»».(بخارى: ۱۳۰۴)

ترجمه: «عبد الله بن عمر بمی‌گوید: سعد بن عباده سبیمار شد. رسول الله جباتفاق عبدالرحمن بن عوف، سعدبن ابی وقاص و عبدالله بن مسعود شبرای عیادت ایشان، تشریف برد. هنگامی كه آنحضرت جوارد خانه شد، اعضای خانواده سعد، اطراف او را گرفته بودند. رسول الله جپرسید: «آیا فوت كرده است»؟ گفتند: خیر، یا رسول الله! آنحضرت جبه گریه افتاد. مردم چون رسول الله جرا در حال گریه دیدند، همگی شروع به گریه كردند. رسول الله جفرمود: «مگر نمی‌دانید كه خداوند بخاطر اشک ریختن و اندوهگین شدن، عذاب نمی‌دهد. بلكه بخاطر این، (اشاره بطرف زبان) عذاب می‌دهد یا رحم می‌كند. و میت بخاطر آه و ناله اطرفیانش، عذاب داده می‌شود»». (البته اگر وصیت كرده باشد).