باب (۱۰): قضای حاجت روی دو خشت
۱۱۹- «عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ ب قَالَ: إِنَّ نَاسًا يَقُولُونَ: إِذَا قَعَدْتَ عَلَى حَاجَتِكَ فَلا تَسْتَقْبِلِ الْقِبْلَةَ وَلا بَيْتَ الْمَقْدِسِ، لَقَدِ ارْتَقَيْتُ يَوْمًا عَلَى ظَهْرِ بَيْتٍ لَنَا فَرَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ ج عَلَى لَبِنَتَيْنِ مُسْتَقْبِلا بَيْتَ الْمَقْدِسِ».(بخارى:۱۴۵)
ترجمه: «عبدالله بن عمر بمی‌گوید: مردم میگویند: كه موقع قضای حاجت، نباید رو به طرف قبله و یا بیتالمقدس نشست. حال آنكه من روزی بر پشت بام رفته بودم. دیدم كه رسول الله جبر دو خشت و رو به بیت المقدس، نشسته بود».