ترجمه صحیح بخاری

باب (۷): غبطه خوردن به قاری قرآن

۱۷۹۴- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ س: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ج قَالَ: «لا حَسَدَ إِلاَّ فِي اثْنَتَيْنِ: رَجُلٌ عَلَّمَهُ اللَّهُ الْقُرْآنَ، فَهُوَ يَتْلُوهُ آنَاءَ اللَّيْلِ وَآنَاءَ النَّهَارِ، فَسَمِعَهُ جَارٌ لَهُ، فَقَالَ: لَيْتَنِي أُوتِيتُ مِثْلَ مَا أُوتِيَ فُلانٌ فَعَمِلْتُ مِثْلَ مَا يَعْمَلُ. وَرَجُلٌ آتَاهُ اللَّهُ مَالاً، فَهُوَ يُهْلِكُهُ فِي الْحَقِّ، فَقَالَ رَجُلٌ: لَيْتَنِي أُوتِيتُ مِثْلَ مَا أُوتِيَ فُلانٌ فَعَمِلْتُ مِثْلَ مَا يَعْمَلُ»».(بخارى: ۵۰۲۶)

ترجمه: «ابوهریره سمی‌گوید: رسول الله جفرمود: «فقط در مورد دو نفر، می‌توان غبطه خورد: نخست، مردی كه خداوند به او قرآن، آموخته است و او آنرا شب و روز، تلاوت می‌كند. پس همسایه‌اش می‌شنود و می‌گوید: ای كاش! به من نعمتی مانند نعمتی كه به فلانی عطا شده است، ارزانی می‌شد. در آن صورت، من هم مانند او قرآن تلاوت می‌كردم.

و دیگر، مردی كه خداوند به او ثروت، عنایت كرده است و او آنرا در راه خدا انفاق می‌كند. پس شخص دیگری می‌گوید: ای كاش! به من هم نعمتی مانند نعمتی كه به فلانی عطا شده است، ارزانی می‌شد. در آن صورت، من هم مانند او انفاق می‌كردم»».