باب (۶): نگاه کردن به سوی آسمان، در نماز
۴۲۵- «عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ س قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ ج: «مَا بَالُ أَقْوَامٍ يَرْفَعُونَ أَبْصَارَهُمْ إِلَى السَّمَاءِ فِي صَلاتِهِمْ»؟ فَاشْتَدَّ قَوْلُهُ فِي ذَلِكَ، حَتَّى قَالَ: «لَيَنْتَهُنَّ عَنْ ذَلِكَ، أَوْ لَتُخْطَفَنَّ أَبْصَارُهُمْ»». (بخارى:۷۵۰)
ترجمه: «انس ابن مالک سمی‌گوید: رسول الله جفرمود: «چرا بعضی از مردم، در نماز، به طرف آسمان، نگاه میكنند»؟ و در این باره، سخنان شدیدی بر زبان آورد تا جائیكه فرمود: «یا از این كار خود، باز می‌آیند یا بینایی‌شان، ربوده می‌شود»».