باب (۷۵): توقف کردن در (ذی طوی) پیش از ورود به مکه و در دشت (ذو الحلیفه) پس از بازگشت از مکه
۸۵۶- «عَنِ ابْنِ عُمَرَ ب أَنَّهُ كَانَ إِذَا أَقْبَلَ بَاتَ بِذِي طُوًى حَتَّى إِذَا أَصْبَحَ دَخَلَ وَإِذَا نَفَرَ مَرَّ بِذِي طُوًى وَبَاتَ بِهَا حَتَّى يُصْبِحَ وَكَانَ يَذْكُرُ أَنَّ النَّبِيَّ ج كَانَ يَفْعَلُ ذَلِكَ».(بخارى: ۱۷۶۹)
ترجمه: «روایت است كه هرگاه، ابن عمر ببه مكه می‌رفت، در «ذی طوی» توقف می‌كرد و شب را در آنجا می‌ماند. و هنگام صبح، وارد مكه میشد. و در مراجعت از مكه نیز از ذی طوی میگذشت و شب را تا صبح، آنجا می‌ماند. و می‌فرمود: رسول الله جچنین عمل می‌كرد».