ترجمه صحیح بخاری

باب (۷): گواه گرفتن بر بخشش

۱۱۴۹- «عَنْ النُّعْمَان بْنَ بَشِيرٍ ب قال: أَعْطَانِي أَبِي عَطِيَّةً، فَقَالَتْ عَمْرَةُ بِنْتُ رَوَاحَةَ: لا أَرْضَى حَتَّى تُشْهِدَ رَسُولَ اللَّهِ ج، فَأَتَى رَسُولَ اللَّهِ ج فَقَالَ: إِنِّي أَعْطَيْتُ ابْنِي مِنْ عَمْرَةَ بِنْتِ رَوَاحَةَ عَطِيَّةً، فَأَمَرَتْنِي أَنْ أُشْهِدَكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ: «أَعْطَيْتَ سَائِرَ وَلَدِكَ مِثْلَ هَذَا»؟ قَالَ: لا قَالَ: «فَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْدِلُوا بَيْنَ أَوْلادِكُمْ» قَالَ: فَرَجَعَ فَرَدَّ عَطِيَّتَهُ».(بخارى: ۲۵۸۷)

ترجمه: «نعمان بن بشیر بمی‌گوید: پدرم چیزی را به من هدیه كرد. عَمره بنت رواحه (مادرم) گفت: تا رسول ‏الله جرا گواه نگیری، من راضی نخوام شد. پدرم نزد رسول خدا جآمد و گفت: به پسرم كه از عَمره بنت رواحه است، چیزی اهدا كرده‌ام، ولی مادرش می‏گوید كه شما را باید گواه بگیرم.

رسول ‏الله جفرمود: «آیا سایر فرزندانت را هم، چنین هدیه‌ای داده‏ای»؟ گفت: خیر. رسول‏الله جفرمود: «از خدا بترسید. و میان فرزندانتان، با عدالت رفتار كنید». نعمان می‌گوید: آنگاه، پدرم برگشت و بخشش خود را پس گرفت».