باب (۴): کسی که خود را به غیر پدرش، نسبت دهد
۲۱۳۳- «عَنْ سَعْدٍ سقَالَ: سَمِعْتُ النَّبِيَّ ج يَقُولُ: «مَنِ ادَّعَى إِلَى غَيْرِ أَبِيهِ وَهُوَ يَعْلَمُ أَنَّهُ غَيْرُ أَبِيهِ، فَالْجَنَّةُ عَلَيْهِ حَرَامٌ». فَذُكَرَ ذَلِكَ لأَبِي بَكْرَةَ، فَقَالَ: وَأَنَا سَمِعَتْهُ أُذُنَايَ وَوَعَاهُ قَلْبِي مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ج».(بخارى: ۶۷۶۷)
ترجمه: «سعد بن ابی وقاص سمی‌گوید: شنیدم که نبی اکرم جفرمود: «هرکس كه دانسته، خود را به غیر پدرش، نسبت دهد، بهشت بر او حرام خواهد شد».
سپس این حدیث، برای ابوبکره سبازگوگردید. وی گفت: من هم با گوشهای خودم آنرا از رسول الله جشنیدم و بخوبی بخاطر دارم».
۲۱۳۴- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ سعَنِ النَّبِيِّ ج قَالَ: «لا تَرْغَبُوا عَنْ آبَائكُمْ، فَمَنْ رَغِبَ عَنْ أَبِيهِ فَهُوَ كُفْرٌ»».(بخارى: ۶۷۶۸)
ترجمه: «از ابوهریره سروایت است که نبی اکرم جفرمود: «از پدرانتان روی گردانی نکنید (خود را به دیگران نسبت ندهید). پس هرکس از پدرش روی گردانی کند، کفران نعمت كرده است»».