ترجمه صحیح بخاری

باب (۶): نماز خواندن به سوی سواری، شتر، درخت و زین شتر

۳۱۴- «عَنِ ابْنِ عُمَرَ ب، عَنِ النَّبِيِّ ج: أَنَّهُ كَانَ يُعَرِّضُ رَاحِلَتَهُ فَيُصَلِّي إِلَيْهَا، قيل لنافع: أَفَرَأَيْتَ إِذَا هَبَّتِ الرِّكَابُ؟ قَالَ: كَانَ يَأْخُذُ هَذَا الرَّحْلَ فَيُعَدِّلُهُ، فَيُصَلِّي إِلَى آخِرَتِهِ، أَوْ قَالَ مُؤَخَّرِهِ، وَكَانَ ابْنُ عُمَرَس يَفْعَلُهُ». (بخارى:۵۰۷)

ترجمه: «عبد الله ابن عمر بروایت می‌كند كه رسول ‏الله جمركبش را در جلوی خود قرار می‌داد و به سوی آن نماز می‏خواند. نافع می‌گوید: پرسیدم: اگر سواری بر می‌خاست و فرار می‏كرد، آنگاه چه كار می‏كرد؟ گفت: زین شتر را جلوی خود قرار می‌داد و بسوی آخر آن، نماز می‏خواند. راوی می‌گوید: ابن عمر سنیز چنین می‏كرد».